Με μια ακόμα δήλωση-καταγγελία γεμάτη δραματικούς αφορισμούς και θεωρίες πολιτικής συνωμοσίας, η Ζωή Κωνσταντοπούλου επέλεξε να ανεβάσει τους τόνους στη διαπασών, επιχειρώντας να παρουσιάσει τη σημερινή κυβέρνηση, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως… «εγκληματική συμμορία».
Από το Περιστύλιο της Βουλής, η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας δεν δίστασε να μιλήσει για «συγκάλυψη», «διορισμούς» στη Δικαιοσύνη, για «οικονομικά κακουργήματα» και για μια κυβέρνηση που «δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό της». Φράσεις βγαλμένες από... θεατρικό πολιτικής μυθοπλασίας, όπου όλα καταρρέουν και μόνο η κ. Κωνσταντοπούλου στέκεται δήθεν όρθια «στο πλευρό της κοινωνίας».
Το ρεπερτόριο γνώριμο: αφορισμοί χωρίς αποδείξεις, επίκληση «θυμάτων», αναφορές σε «οργανώσεις», και φυσικά οι κλασικές επιθέσεις σε όποιον δεν ενστερνίζεται την... καταγγελτική ρητορική της. Αντί για προτάσεις, γενικολογίες. Αντί για θεσμική σοβαρότητα, λαϊκισμός σε υπερθετικό βαθμό.
Πίσω από την επίθεση στην κυβέρνηση, κρύβεται η γνωστή πολιτική στρατηγική της κ. Κωνσταντοπούλου: η καταγγελία ως αυτοσκοπός, η δημιουργία εντυπώσεων ως πολιτικό εργαλείο, η συνεχής όξυνση χωρίς ουσία, με στόχο να επιβιώσει... πολιτικά.
Σε μια περίοδο που η Ελλάδα χρειάζεται σταθερότητα, μεταρρυθμίσεις και θεσμική σοβαρότητα, η κ. Κωνσταντοπούλου επιλέγει τον δρόμο του... θεατρινισμού, που θυμίζει περισσότερο μονόλογο σε κενή αίθουσα παρά υπεύθυνη πολιτική παρέμβαση.
Για όσους παρακολουθούν τον δημόσιο διάλογο με ψυχραιμία, είναι ξεκάθαρο: οι πολίτες αναζητούν λύσεις, όχι καταγγελτικά σόου με στόχο τις κάμερες.
