Η Τεχνητή Νοημοσύνη εξελίσσεται με ταχύτητα που ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Εικόνες, φωνές και δεδομένα παράγονται ή αλλοιώνονται μέσα σε δευτερόλεπτα, θολώνοντας τα όρια ανάμεσα στο αληθινό και το ψεύτικο. Ό,τι κάποτε θεωρούσαμε απόδειξη, σήμερα μπορεί να είναι προϊόν αλγορίθμου. Και το ερώτημα δεν είναι πια αν πρέπει να τη ρυθμίσουμε, αλλά πώς θα το κάνουμε χωρίς να πνίξουμε τη δημιουργικότητα και την καινοτομία.
Η ανάγκη για κανόνες δεν είναι αντίφαση προς την τεχνολογική πρόοδο, είναι προϋπόθεση της. Μια κοινωνία χωρίς θεσμικά φίλτρα απέναντι σε deepfakes, παραπληροφόρηση και κατάχρηση προσωπικών δεδομένων δεν είναι πιο ελεύθερη, είναι απλώς πιο ευάλωτη.
Η ρύθμιση της τεχνητής νοημοσύνης δεν στοχεύει στον περιορισμό, αλλά στη διαφάνεια και την ευθύνη: να γνωρίζουμε πότε ένα περιεχόμενο δημιουργείται από μηχανή, να μπορούμε να εντοπίζουμε την προέλευσή του, και να υπάρχει λογοδοσία σε περίπτωση βλάβης ή παραπλάνησης.
Στην Ελλάδα, τα πρώτα βήματα έχουν γίνει με σοβαρότητα. Οι ψηφιακοί θεσμοί κινούνται μεθοδικά προς τη δημιουργία ενός πλαισίου που θα ενθαρρύνει την καινοτομία, διασφαλίζοντας παράλληλα την εμπιστοσύνη των πολιτών. Δεν χρειάζονται κραυγές ούτε φόβος απέναντι στο νέο· χρειάζεται ψυχραιμία, προνοητικότητα και τεχνογνωσία.
Η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, είναι αντανάκλαση του ανθρώπου που τη χρησιμοποιεί. Γι’ αυτό, όσο πιο έξυπνα τα συστήματα, τόσο πιο υπεύθυνοι πρέπει να γίνουμε εμείς. Η πρόοδος δεν θα μετρηθεί από το πόσο «έξυπνες» θα γίνουν οι μηχανές, αλλά από το πόσο σοφή θα παραμείνει η κοινωνία που τις χρησιμοποιεί.
