Η χθεσινή αναφορά της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη δημοσιογράφο Τίνα Μεσαροπούλου –σύζυγο του υφυπουργού Παρά τω Πρωθυπουργώ, Γιώργου Μυλωνάκη– από το βήμα της Βουλής, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα τοξικότητας στον πολιτικό λόγο. Δεν επρόκειτο για πολιτική κριτική. Ήταν μια άκαιρη και απρεπής προσωπική αναφορά, χωρίς καμία ουσιαστική συμβολή στον δημόσιο διάλογο.
Η εμπλοκή της οικογενειακής ζωής πολιτικών προσώπων –είτε αφορά συζύγους είτε άλλους οικείους– στις πολιτικές αντιπαραθέσεις, δεν έχει θέση σε μια ώριμη και δημοκρατική πολιτική κουλτούρα. Το ποια είναι η σύζυγος ενός υφυπουργού, τι επαγγέλλεται και πώς εκφράζεται εκτός κοινοβουλίου, δεν αφορά τη λειτουργία της κυβέρνησης ούτε τις κοινοβουλευτικές της υποχρεώσεις.
Η δημόσια κριτική είναι αναγκαία σε μια Δημοκρατία. Όμως, όταν παύει να στοχεύει σε πολιτικές πράξεις και επιλέγει να χτυπά προσωπικά και οικογενειακά, τότε χάνει κάθε αξία. Γίνεται εργαλείο φθοράς και όχι αλλαγής.
Η πολιτική χρειάζεται τόλμη, επιχειρήματα και ήθος. Όχι υπαινιγμούς, όχι προσωπικές αιχμές. Οι θεσμοί πρέπει να προστατεύονται – και μαζί τους και η ιδιωτική ζωή όσων δεν έχουν επιλέξει να εκτεθούν δημόσια στην πολιτική σφαίρα.
Η ευθύνη γι’ αυτό ανήκει πρώτα απ’ όλα στους ίδιους τους εκπροσώπους του λαού.
