Από τις πρώτες διαρροές του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα ξεπηδά μια εικόνα που μοιάζει με πολιτικό καρτούν: η κυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς» δεν ήταν ακριβώς κυβέρνηση, αλλά ένας κόσμος παράλληλος, όπου οι υπουργοί ζούσαν με δικούς τους νόμους και το μόνο κοινό τους σημείο ήταν ότι είχαν συναντηθεί κάποτε με τον Τσίπρα. Ενα πολιτικό Δελφινάριο.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης αποφάσιζε κάθε μέρα με τα μαθηματικά του παιχνίδια και τα ηλεκτρονικά κουπόνια του, σα να είναι η Ελλάδα ένα τεράστιο οικονομικό αμφιθέατρο. Ο Τσίπρας παρακολουθούσε, αμήχανος, χωρίς να καταλαβαίνει πότε η στρατηγική μετατρέπεται σε αυτοκαταστροφή. Την ίδια ώρα, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης αναζητούσε τρόπους να βγάλει τη χώρα από το ευρώ, σαν να ήταν έργο τέχνης που χρειάζεται διόρθωση, και κανείς δεν του έλεγε «όχι».
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου περιγράφεται ως μια πολιτικός που πατούσε επί πτωμάτων διαδικασιών και κοινοβουλευτικών κανόνων, μετατρέποντας τη Βουλή σε θέατρο προσωπικών εμμονών. Ο Πάνος Καμμένος, από την άλλη, φέρεται να κινούταν σαν παιδί που έχει μόνο ένα όνειρο: το υπουργείο Άμυνας. Ήθελε να γίνει ο Ζέρβας της κυβέρνησης και να βλέπει τον Τσίπρα ως Βελουχιώτη. Ήταν ένας άνθρωπος σε δικό του παράλληλο σύμπαν, όπου οι πολιτικές αποφάσεις υποτάσσονταν στο προσωπικό φαντασιακό του σενάριο.
Και μέσα σ’ όλα αυτά, ο Τσίπρας έμενε σχεδόν ανέγγιχτος, ο άγιος παρατηρητής, που έκανε μεγάλες στρατηγικές επιλογές και τις πλήρωναν οι άλλοι. Ούτε μια αυτοκριτική για τις επιλογές του υπουργικού επιτελείου, κανένα «μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό». Σα να μην είχε επιλέξει κανέναν από αυτούς. Η ευθύνη πέφτει σε όλους εκτός από τον ίδιο, σε έναν κόσμο όπου η πραγματικότητα και η φαντασία μπλέκονται σε επικίνδυνο σάκο του μποξ.
Η ανάγνωση των αποσπασμάτων αφήνει μια αίσθηση απορίας: πώς κατάφερε η χώρα να σταθεί όρθια με τόσους διαφορετικούς κόσμους να κυβερνούν ταυτόχρονα; Και τελικά πώς γίνεται ο μόνος που σώνεται από αυτό το χάος, να είναι ο ίδιος ο Τσίπρας. Να είναι ο άνθρωπος που το εμπνεύστηκε και το δημιούργησε.
Υ.Γ. Άγιο είχαμε.
