Η θρασύτατη ληστεία στο Λούβρο δεν είναι απλώς μια είδηση από τη Γαλλία. Είναι μια υπόμνηση, ίσως και ένα κάλεσμα για το πώς οι χώρες που διαθέτουν ανεκτίμητη πολιτιστική κληρονομιά οφείλουν να προσαρμόζονται σε μια εποχή όπου το έγκλημα γίνεται πιο έξυπνο, τα δίκτυα πιο πολυπλόκαμα και η ασφάλεια πιο σύνθετη από ποτέ.
Η «κλοπή πριν από τη ληστεία», όπως εύστοχα γράφτηκε, αφορά την ελλιπή προετοιμασία, τη ρωγμή που προηγήθηκε του χτυπήματος. Και αν η Γαλλία συγκλονίζεται από το γεγονός ότι χάθηκαν κοσμήματα αξίας 88 εκατομμυρίων ευρώ μέσα από το εμβληματικό της μουσείο, η Ελλάδα έχει λόγο να παρακολουθεί αυτή την υπόθεση με ιδιαίτερη προσοχή.
Γιατί εδώ και χρόνια και ιδίως την τελευταία διετία, έχουν γίνει σημαντικά βήματα στη θωράκιση των μουσείων, των αρχαιολογικών χώρων και της ψηφιακής τους παρακολούθησης. Από τα νέα συστήματα φύλαξης στην Ακρόπολη έως τα έργα συντήρησης και ασφάλειας που χρηματοδοτούνται μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης, η κυβέρνηση έχει δώσει σαφές σήμα: η πολιτιστική κληρονομιά δεν είναι «κόσμημα», είναι εθνικό κεφάλαιο.
Η Ελλάδα γνωρίζει όσο λίγες χώρες τι σημαίνει να σου κλέβουν την Ιστορία. Από τα Μάρμαρα του Παρθενώνα ως τα αρχαιολογικά ευρήματα που διεκδικούμε πίσω, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: δεν αρκεί να ζητάμε την επιστροφή τους, πρέπει να διασφαλίζουμε ότι όσα έχουμε, μένουν εδώ προστατευμένα, τεκμηριωμένα, ζωντανά.
Και αυτό ακριβώς πράττει η σημερινή κυβέρνηση: επενδύει όχι μόνο στην προστασία, αλλά και στη νέα τεχνολογία φύλαξης, στη διασύνδεση μουσείων, στη συνεργασία με την Αστυνομία και την ΕΥΠ για την πρόληψη κυκλωμάτων αρχαιοκαπηλίας. Πρόκειται για ένα πλέγμα δράσεων που δείχνει ότι η ασφάλεια του πολιτισμού είναι πλέον εθνική υπόθεση, όχι μια γραφειοκρατική αρμοδιότητα.
Το περιστατικό στο Λούβρο, επομένως, δεν είναι λόγος πανικού, αλλά επιβεβαίωση πως η πολιτιστική ασφάλεια είναι το νέο πεδίο ευθύνης για κάθε σύγχρονο κράτος. Και η Ελλάδα, που στηρίζει σταθερά την εξωστρέφεια, την τουριστική ανάπτυξη και τον σεβασμό στα μνημεία της, δείχνει ότι μαθαίνει από τα λάθη άλλων.
Γιατί η πραγματική «κλοπή πριν από τη ληστεία» δεν είναι εκείνη που γίνεται στις προθήκες των μουσείων. Είναι η απώλεια εγρήγορσης. Και αυτήν χάρη σε σχεδιασμό, τεχνογνωσία και πολιτική βούληση, η Ελλάδα δεν τη διαπράττει.
