Χτες η Εθνική μας μπάσκετ έγραψε μια ακόμα σελίδα στη διαδρομή της, αλλά αυτή τη φορά η ιστορία δεν έχει χαμόγελα. Η ήττα στο EuroBasket πονάει, και πονάει γιατί όλοι φτιάξαμε στο μυαλό μας σενάρια με μετάλλια, πανηγυρισμούς και στιγμές σαν αυτές με τον Γιάννη να καρφώνει στο τελευταίο λεπτό ή τον Σλούκα να μοιράζει μαγικά ασίστ.
Και όμως, αυτή η ήττα δεν είναι αποτυχία. Είναι κομμάτι της πορείας. Γιατί η Εθνική έπαιξε, πάλεψε, και μας έβαλε ξανά μπροστά στην τηλεόραση, μας έκανε να συζητάμε στα καφενεία και τα γραφεία για φάσεις, τρίποντα και τάπες.
Ναι, το χάλκινο μετάλλιο δεν είναι χρυσό, αλλά δεν είναι και «μικρό». Είναι η απόδειξη ότι ακόμα στεκόμαστε όρθιοι. Ότι οι Παπανικολάου, Αντετοκούνμπο, Μήτογλου και οι υπόλοιποι παίκτες παλεύουν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, ακόμα και όταν οι φάσεις δεν μας χαμογελούν. Δεν είναι παρηγοριά... είναι συνέχεια, είναι η σφραγίδα μιας ομάδας που θέλει να μείνει στο προσκήνιο.
Και ας είμαστε ειλικρινείς: κάθε λάθος, κάθε άστοχο σουτ, κάθε στραβοπάτημα αναλύθηκε και θα αναλυθεί ξανά. Κι όμως, οι παίκτες μπαίνουν στο παρκέ και δίνουν το 100%, γιατί ξέρουν ότι παίζουν για κάτι μεγαλύτερο από το σκορ. Το μετράς στα σηκωμένα χέρια μετά από ένα καλάθι, στα μάτια που δεν κατεβαίνουν όταν χάνουν.
Ναι, χάσαμε, αλλά δεν τελειώσαμε. Το χάλκινο είναι εδώ, η επόμενη διοργάνωση είναι μπροστά μας, η εθνική φανέλα μας περιμένει. Και στο τέλος, το πιο πολύτιμο μετάλλιο είναι η ελπίδα που ξαναγεννήθηκε, να δούμε ξανά την ομάδα να παίζει, να πιστέψουμε ξανά ότι μπορούμε.
