Η πρόσφατη επίθεση ομάδας αντιεξουσιαστών στο Διοικητήριο της Περιφέρειας Αττικής στην Ελευσίνα αποτελεί ένα ακόμη ανησυχητικό επεισόδιο στο πλαίσιο της γενικευμένης κρίσης των θεσμών στη χώρα. Αυτές οι ενέργειες δεν είναι απλώς τυφλές εκδηλώσεις βίας, αλλά συμβολικές επιθέσεις κατά της δημοκρατικής ομαλότητας και της λειτουργίας της πολιτείας. Όταν οι θεσμοί απονομιμοποιούνται συστηματικά, όχι μόνο από ακραίες μειοψηφίες αλλά και από την Αξιωματική Αντιπολίτευση, η κοινωνική συνοχή τίθεται σε άμεσο κίνδυνο.
Η επίθεση στην Περιφέρεια, με σπασμένα τζάμια, καταστροφές και προπηλακισμούς, δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Πρόκειται για έναν κρίκο σε μια αλυσίδα στοχευμένων επιθέσεων που δεν περιορίζονται πλέον σε κυβερνητικά κτίρια, αλλά πλήττουν την ίδια τη δομή της τοπικής αυτοδιοίκησης. Είναι σαφές ότι όσοι επιδιώκουν τέτοιες ενέργειες έχουν ως στόχο όχι την έκφραση διαμαρτυρίας, αλλά την επιβολή του χάους και του φόβου.
Η συστηματική αμφισβήτηση των θεσμών
Η χώρα βιώνει μια πολυεπίπεδη αμφισβήτηση θεσμών που δεν είναι τυχαία ούτε αυθόρμητη. Για χρόνια, ακραίες ομάδες επιχειρούν να απονομιμοποιήσουν τις δημοκρατικές διαδικασίες, παρουσιάζοντας τους κρατικούς και αυτοδιοικητικούς φορείς ως εχθρούς της κοινωνίας. Παράλληλα, πολιτικές δυνάμεις που κινούνται στις παρυφές του συστήματος φλερτάρουν με αυτές τις πρακτικές, άλλοτε με τη σιωπηρή ανοχή τους και άλλοτε με τη ρητορική τους. Δυστυχώς, με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών, βλέπουμε πως αυτή η ρητορική αναπαράγεται από συστημικά κόμματα.
Το σαμποτάζ των θεσμών είναι πλέον ορατό σε κάθε επίπεδο:
• Η Δικαιοσύνη στοχοποιείται όταν οι αποφάσεις της δεν εξυπηρετούν συγκεκριμένες ατζέντες.
• Τα πανεπιστήμια γίνονται πεδία συγκρούσεων αντί για χώρους ακαδημαϊκής ελευθερίας.
• Η τοπική αυτοδιοίκηση, που βρίσκεται πιο κοντά στους πολίτες, γίνεται στόχος βανδαλισμών και επιθέσεων, όπως αυτή στην Ελευσίνα.
• Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στοχοποιείται για φθηνούς πολιτικούς σκοπούς
Από τη βία στη συνολική αποσταθεροποίηση
Όταν οι επιθέσεις σε κυβερνητικά και αυτοδιοικητικά κτίρια γίνονται ρουτίνα, όταν η δικαιοσύνη αμφισβητείται, όταν η δημόσια περιουσία καταστρέφεται στο όνομα μιας θολής «αντίστασης», όταν η βία θεωρείται «ακτιβισμός» και η καταστροφή «πολιτική πράξη». τότε η δημοκρατία δεν κινδυνεύει μόνο από τις άμεσες επιπτώσεις αυτών των ενεργειών. Κινδυνεύει από την αποδοχή τους ως «φυσιολογικό» κομμάτι της πολιτικής ζωής.
Η ανάγκη για αντίδραση
Απέναντι σε αυτή τη συντονισμένη επίθεση στους θεσμούς, η κοινωνία δεν μπορεί να μένει αμέτοχη. Η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι ανεκτική απέναντι σε αυτούς που επιδιώκουν την καταστροφή της. Η ανοχή στη βία και στην υπονόμευση των θεσμών δεν είναι δημοκρατία. Είναι συνενοχή.
