Η θέση του σημερινού φύλλου ασχολείται με τα θλιβερά φαινόμενα βίας στα ΑΕΙ. Με αφορμή μάλιστα το νέο, πρόσφατο, επεισόδιο στο ΑΠΘ, ανέσυρα από το αρχείο μου –και τη μνήμη μου– μία επιστολή ενός Ελληνα φοιτητή που με αφορμή μία από τις επετείους του Πολυτεχνείου, ο φοιτητής αυτός –σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού βέβαια– περιέγραφε την εμπειρία από τα ξένα ΑΕΙ σε σύγκριση με αυτό που έζησε όταν πέρασε την πόρτα ενός ελληνικού. Εγραφε:
Οταν ήμουνα μικρός –εκεί κοντά στα δέκα μου– παρακολουθούσα φανατικά μία αμερικάνικη σειρά που λεγόταν «Ολα για το πτυχίο». Που είχε θέμα της τη φοιτητική ζωή και την προσπάθεια μίας παρέας νεαρών να επιτύχουν σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον υψηλών προδιαγραφών και απαιτήσεων. Και παρότι δεν καταλάβαινα μήτε τα μισά, άρχισε να σχηματοποιείται μέσα μου, το όνειρο του πανεπιστημίου. Που το φανταζόμουν με επιβλητικά κτήρια που διαθέτουν μεγάλες, μνημειώδεις σκάλες και προσόψεις. Με τεράστια αμφιθέατρα με ξύλινα έδρανα. Με βιβλιοθήκες και αίθουσες μελέτης. Με φροντισμένους βοηθητικούς χώρους: εστιατόρια, κοιτώνες, πάρκα και γήπεδα για αθλοπαιδιές.
Και κυρίως: με σεβάσμιους, χαρισματικούς καθηγητές και ενθουσιώδεις, φιλόδοξους φοιτητές, διψασμένους για γνώση.
Εχω περάσει κάμποσα χρόνια στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Και υπό πολλές ιδιότητες. Η πρώτη φορά που διάβηκα τις πύλες του ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα. Δεκαοκτώ χρόνων ήμουν και εντελώς ενθουσιασμένος που άφηνα ξοπίσω μου την οικτρή εμπειρία του σχολείου και των Πανελληνίων.
Φορτωμένος με τα όνειρα και τις αισιοδοξίες μου, με την ειλικρινή διάθεσή μου να μάθω και να πάω παρακάτω, με τον ενθουσιασμό μου ν’ ανακαλύψω τα όσα βρίσκονται πέρα από τον κόσμο της αποστήθισης και του φροντιστηριακού ιδρυματισμού, βρέθηκα τότε στη Σόλωνος 57. Στο κέντρο της Αθήνας. Στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στο αρχαιότερο Πανεπιστήμιο της Ελλάδας. Για να κάμω την εγγραφή μου.
Σοκ και δέος. Αυτή ήταν η πρώτη μου εικόνα. Η είσοδος του κτηρίου, βρόμικη και άθλια, γιομάτη γκράφιτι, συνθήματα, στραβοσκισμένες αφίσες που ’χαν κολληθεί η μία απάνου στην άλλη και είχαν δημιουργήσει μία αποκρουστική ταπετσαρία από χαρτοπολτό. Και διαφημίσεις. Από κλαμπ, καφετέριες, γραφεία που αναλαμβάνανε να σου γράψουν τις εργασίες, τυροπιτάδικα, φωτοτυπάδικα, ως και στριπτιτζάδικα μη χειρότερα.
Πέρασα τη θλιβερή πόρτα και εισήλθα σε μια μεγάλη, αποκρουστική αίθουσα. Που έμοιαζε με βομβαρδισμένη περιοχή. Κάπως έτσι νόμιζα τότες πως ήταν οι εμπόλεμες ζώνες: η Βηρυτός, η Χεβρώνα, το Σεράγεβο, το σπίτι της θείας μου της Κίτσας όταν ανακάλυψε ότι ο άντρας της, ο θείος Μανωλάκης, την εκεράτωνε με την αισθητικό της.
Από τις πλέον σημαντικές μεταρρυθμίσεις που προβλέπονται για τα ΑΕΙ είναι η θεσμοθέτηση ενιαίου ψηφοδελτίου στις φοιτητικές εκλογές που κάθε παράταξη και σχολή θα βάζει τον υποψήφιό της. Πρόκειται για μία έμμεση τουλάχιστον κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων που αποτέλεσε, διά του κομματισμού που εισήγαγαν στους πανεπιστημιακούς χώρους, τη βασική αιτία των ακροτήτων στα πανεπιστήμια. Δεδομένου όμως ότι από τη Μεταπολίτευση και μετά πρώτη φοιτητική παράταξη είναι η ΔΑΠ, ενώ και η άλλοτε κραταιά ΠΑΣΠ, πέραν των συνήθων αντεγκλήσεων σε περιόδους εκλογών, δεν έχει χαρακτηριστεί για ακρότητες, την όλη ζημιά στα πανεπιστήμια την έκανε επί χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αριστεριστές και οι εκ του ασφαλούς αντιεξουσιαστές. Οχι διότι είναι περισσότεροι των άλλων δύο παρατάξεων, αλλά οι άλλοι δεν είναι διατεθειμένοι να πηγαίνουν στο μάθημα κραδαίνοντας καδρόνια!
Να θυμίσω ποιο «ευαγγέλιο» ασπάζονται οι αριστεροί –και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ– για να τα κάνουν λαμπόγυαλο στα ΑΕΙ.
Επί κυβερνήσεως Καραμανλή ο τότε επικεφαλής του μετεξελιχθέντος ΣΥΝ Αλέκος Αλαβάνος έδειχνε ανοχή εμπράκτως στις αθλιότητες των κουκουλοφόρων. Και είχε πει το αμίμητο όσο και ακατανόητο: Είμαστε αλήτες υπό μία έννοια. Περιπλανιόμαστε μέσα στην κοινωνία προκειμένου να στηρίξουμε όσους πιέζονται και ζητούν ελευθερίες. Και κυρίως τη νεολαία… Το θέμα είναι ποιες πολιτικές γεννούν βία στη νεολαία»!
Τις διδαχές αυτές προφανώς κληρονόμησαν και ενστερνίστηκαν στην πράξη οι αριστερούληδες…
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
