Άρχισαν με το καλωσόρισμα του καινούριου χρόνου οι μεμψιμοιρίες των τοξικών που δεν βλέπουν πέρα απ’ τη μύτη τους και πολλές φορές ούτε κι αυτήν, με τι άλλο παρά με το «τόσο όσο» χρειαζόταν ώστε η Αθήνα να δηλώσει την παρουσία της στα πέρατα του κόσμου. Προφανώς υπήρξε κόστος στην προβολή που έγινε από τον βράχο του Λυκαβηττού, αλλά υπήρξε ανταποδοτικότητα αφού όλα τα διεθνή δίκτυα έδωσαν την εικόνα μιας Αθήνας που αντιστέκεται στην πανδημία και με την αισθητική του μέτρου δηλώνει παρούσα.
Είναι πασιφανές ότι όλοι αυτοί οι καθ’ έξην και κατ’ εξακολούθηση γκρινιάρηδες δεν έχουν τη στοιχειώδη επάρκεια σκέψης ώστε να αντιληφθούν τα κέρδη που απέφερε η μικρή σε διάρκεια αλλά μεγάλη σε εύρος πρωτοβουλία του Κώστα Μπακογιάννη να διαφημίσει την Ελλάδα μέσα από την εμβληματική πρωτεύουσα του πολιτισμού και της δημοκρατίας. Θα το καταλάβει αυτό σύντομα ο ελληνικός τουρισμός και αυτό έχει σημασία. Διότι πέραν της αυτονόητης υποδοχής του νέου χρόνου, ο στόχος ήταν να αναδειχθεί η υπεραξία του “brand name” της Αθήνας. Κι αυτός ο στόχος επετεύχθη.
Ο Σάκης Ρουβάς ήταν εξαιρετικός, οι διασκευές των κομματιών που ερμήνευσε υπέροχες, οι συντελεστές του προγράμματος άψογοι, το σκηνικό απολύτως προσαρμοσμένο στην εικόνα της πόλης που αναζητά διεξόδους από τη μιζέρια, ενώ ο δήμαρχος σεμνά και διακριτικά έστειλε το μήνυμα ότι η Αθήνα εκτός από προορισμός είναι και στάση. Για όσους καταλαβαίνουν και για όλους όσοι προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν αλλά στο τέλος καρπώνονται τα οφέλη που αποφέρουν αυτού του είδους οι προωθητικές ενέργειες. Στο κάτω- κάτω σε όποιους αρέσει για τους υπόλοιπους… δεν θα μπορέσουσε. Τον… περίπατό τους ή τον «Μεγάλο» περίπατατο μπας και χάσουν λίγο από το τοξικό λίπος που κουβαλάνε.
Και του χρόνου…
Easy Writer
