Ο Χάρης Δούκας είναι εγνωσμένης αξίας καθηγητής, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι μπορεί να γίνει και καλός δήμαρχος. Ωστόσο, για να μην κατηγορηθούμε ότι τον κρίνουμε προτού δοκιμασθεί, δεν αποκλείεται να πετύχει εφόσον του δοθεί η ευκαιρία να αποδείξει ότι σφάλλουν όσοι πιστεύουν ότι οι καθηγητές συνήθως αποτυγχάνουν στην πράξη. Προηγουμένως, ωστόσο, θα πρέπει να ανεβάσει τρεις φορές επάνω τα ποσοστά του ώστε να τα φέρει σε μια ισορροπία με τα ποσοστά του Κώστα Μπακογιάννη.
Ποιος εγγυάται ότι η πόλη δεν θα γίνει... καμίνι;
Διότι υποτιθέστο ότι θελήσουν οι Αθηναίοι να... πειραματισθούν με την πόλη τους, πόσα πειράματα θα χρειασθούν προκειμένου το 14% να γυρίσει ανάποδα για να γίνει 41% και μετά 50% συν ένας; Αλλά έστω ότι οι ψηφοφόροι βάλουν τον Δούκα στην πλατεία Κοτζιά ελπίζοντας ότι η Αθήνα θα γίνει Δουκάτο: Ποιος τους εγγυάται ότι δεν θα γίνει... καμίνι, όπως επί δημαρχίας ενός άλλου καθηγητή; Διότι, εδώ που τα λέμε, έγιναν τόσα πολλά στην πόλη των Αθηνών... εν καμίνω, που όσοι τον ψήφισαν ακόμα το φυσάνε και δεν κρυώνει. Για όσους δεν κατάλαβαν, η Αθήνα χρειάζεται δήμαρχο, δεν χρειάζεται Δούκα, και δη υπερτιμημένο ως προς τα δημοτικά πράγματα, επειδή στο βιογραφικό του αναφέρει ότι συνεργάστηκε με πολλούς δήμους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Εν προκειμένω, δεν χρειάζονται «τρεις καθηγητές για να χαθεί η πατρίς»: Αρκούν δύο (μαζί με τον «εν καμίνω») για να χαθεί η Αθήνα.
