Η Ευρώπη σώθηκε. Η νίκη του Μακρόν, έστω και αγχώδης έγινε δεκτή με έναν αναστεναγμό ανακούφισης από όσους εμφορούνται από δημοκρατικά αισθήματα αλλά και γενικότερα από όσους όσους απεχθάνονται τα άκρα.
του Όθωνα Καραγιάννη
Το περίεργο είναι –και ιστορικά έχει αποδειχθεί- ότι σε περιόδους κρίσης κοινωνικής διαπιστώνεται μία
στροφή της κοινής γνώμης προς κόμματα με ακραίες αντιλήψεις, χωρίς όμως τελικώς τα κόμματα αυτά να
φέρνουν τις λύσεις που οι κοινωνίες προσδοκούν από αυτά!! Το αντίθετο μάλιστα, αν δεν οδηγούν και σε
καταστροφικές συνέπειες οι διακυβερνήσεις τους.
Η επικράτηση Μακρόν απέκλεισε δύο δυσμενείς προοπτικές.
Η πρώτη θα ήταν μία ευρωπαϊκή κρίση που θα αλλοίωνε την συνοχή της Ευρώπης σε μία μάλιστα κρίσιμη –για μία ακόμη φορά- καμπή της ιστορίας της. Κι αυτό γιατί μία διολίσθηση της Γαλλίας -που διεκδικεί
μάλιστα από την Γερμανία την πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη- προς την άκρα και αντιευρωπαϊκή και
φιλορωσσική δεξιά, είναι βέβαιο ότι θα προκαλούσε ευρωπαϊκούς τριγμούς αλλά και θα κλόνιζε το δυτικό
οικοδόμημα.
Η δεύτερη δυσμενής προοπτική θα ήταν η ενθάρρυνση της ακροδεξιάς στην υπόλοιπη Ευρώπη, με ό, τι κι αν
αυτό θα συνεπαγόταν για την ευρωπαϊκή πολιτική, σε μία στιγμή που η ρωσσική εισβολή συνέβαλε
αποφασιστικά στην σταδιακή διαμόρφωση μιας ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής. Μιας πολιτικής με στόχο την
ενδυνάμωσης μιας πραγματικά κοινής, οικονομικής, αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής, στο πλαίσιο μας
Ομοσπονδίας ευρωπαϊκών κρατών.
Σαφώς και ο κίνδυνος των ακροδεξιών αποκλίσεων στις περισσότερες των ευρωπαϊκών χωρών δεν έχει
εκλείψει. Εστάλη όμως από τον γαλλικό λαό, τελικώς, ένα αισιόδοξο μήνυμα. Ότι η Ευρώπη παραμένει πιστή στις δημοκρατικές αρχές της, παρά το γεγονός ότι χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά για να παγιωθεί αυτό που ο Ρομπέρ Σουμάν είχε οραματιστεί, με την διακήρυξή του το 1950.
