Η πιο τρανή απόδειξη ότι τα κλεμμένα μας γλυπτά δεν έχουν καμία δουλειά στη Βρετανία, είναι η αθλιότητα που συνέβη χθες στο μουσείο. Οι άνθρωποι δεν τα αντιμετωπίζουν ούτε σαν αρχαία, ούτε σαν ιστορία, τα αντιμετωπίζουν σαν είδη διακόσμησης, και να κάνουμε και το σταυρό μας που δεν τα κατάβασαν από τις προσθήκες να τα χρησιμοποιήσουν για τραπεζάκια για τη σαμπάνια τους.
Τα γλυπτά του Παρθενώνα δεν τους ανήκουν, ούτε τους αξίζουν. Δεν μπορούν να καταλάβουν το βάρος, τη μνήμη και την ψυχή που κουβαλούν αυτά τα μάρμαρα. Για εμάς είναι η Ιστορία μας· για εκείνους, απλώς ένα διακοσμητικό έκθεμα, ένα ακόμα «ατού» για να γεμίσουν τα ταμεία ενός μουσείου που ζει από τα λάφυρα του λαού μας. Το Βρετανικό Μουσείο, αντί να δείξει σεβασμό, επιλέγει να τα εκθέτει σαν μπιμπελό, για να προσελκύσει επισκέπτες και έσοδα -σαν να μιλάμε για αντικείμενα, και όχι για σύμβολα.
Τα γλυπτά αυτά δεν γεννήθηκαν για να φωτίζουν ξένους τοίχους, αλλά για να λούζονται από το φως της Ακρόπολης. Δεν είναι απλά τέχνη, είναι η φωνή της Ελλάδας χαραγμένη στο μάρμαρο, είναι η ψυχή ενός πολιτισμού που δίδαξε τον κόσμο. Και όσο τα κρατούν φυλακισμένα, τόσο αποδεικνύουν πως δεν κατανοούν τίποτα από την αξία τους.
Αρκετά με τις δικαιολογίες περί «προστασίας» και «παγκόσμιας κληρονομιάς». Τα γλυπτά δεν είναι δικά τους, είναι δικά μας. Και όσο εκείνοι τα μεταχειρίζονται σαν εμπορεύματα, εμείς θα φωνάζουμε πιο δυνατά: Επιστροφή τώρα. Γιατί η ιστορία δεν χαρίζεται -απαιτείται.
