Η Αριστερά στην Ευρώπη έχει σοβαρό πρόβλημα. Αυτό δεν είναι ένα αυθαίρετο συμπερασμα, φαίνεται από τα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων στις ευρωπαϊκές χώρες.
Οι νέοι, οι εργάτες, οι καθημερινοί άνθρωποι «στρίβουν» συντηρητικά εδώ και κάποια χρόνια. Και γι’ αυτό ευθύνεται η ίδια η Αριστερά. Διότι στα χρόνια της κυριαρχίας Ομπάμα αποφάσισαν να ακολουθήσουν κατά γράμμα τις κινήσεις και τοποθετήσεις του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Ετσι, η ευρωπαϊκή Αριστερά από σοβαρή πολιτική οντότητα κατάντησε να είναι μια εκδοχή της αμερικανικής Αριστεράς. Το πρόβλημα όμως είναι πως τα εκλογικά κοινά είναι τελείως διαφορετικά.
Στις ΗΠΑ με την κυριαρχία του καπιταλισμού (η έννοια του σοσιαλιασμού ανεβαίνει πολύ μετά το 2020 και μόνο ανάμεσα στους Δημοκρατικούς), όπου όλοι προσπαθούσαν να φτάσουν όσο δυνατόν ψηλότερα στην πυραμίδα και να ζήσουν το «αμερικανικό όνειρο», οι έννοιες της εργατικής τάξης και της ταξικής συνείδησης δεν υπήρχαν. Η φτώχεια δεν ήταν κοινωνικό πρόβλημα αλλά ατομικό. Εκεί οι διαφοροποιήσεις ήταν οριζόντιες ανάμεσα στις διάφορες κοινότητες. Ετσι, μέσω της προώθησης της woke κουλτούρας η Αριστερά προσπάθησε να πάρει με το μέρος της τις μειονότητες και να δημιουργήσει νέες. Στις ΗΠΑ, λοιπόν, ο διαχωρισμός για την Αριστερά δεν είναι τόσο το δίπολο φτωχός – πλούσιος αλλά κυρίως μειονοτικός – μη μειονοτικός. Ενας φτωχός λευκός ετεροφυλόφιλος άνδρας είναι προνομιούχος σε σχέση με έναν πλούσιο ΛΟΑΤΚΙ.
Αντιθέτως, στην Ευρώπη ο διαχωρισμός στο μυαλό των ψηφοφόρων παραμένει στο δίπολο φτωχός – πλούσιος και όσο κι αν προσπάθησε η Αριστερά να γυρίσει με το στανιό τον κόσμο στο ταυτοτικό δίπολο, δεν τα έχει καταφέρει. Η Ευρώπη ιστορικά δεν έχει το ζήτημα των μειονοτήτων όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ.
Συνεπώς, όσο η Αριστερά έστρεφε το βλέμμα της περισσότερο προς τα ταυτοτικά ζητήματα και απομακρυνόταν από την ουσία και από τις ομάδες πολιτών που την κρατούσαν εκλογικά ψηλά, τόσο άφηνε κενό. Αυτό το κενό εκμεταλλεύτηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης ακρίβειας τα αντισυμβατικά συντηρητικά κόμματα.
Οσο η Αριστερά αγκάλιαζε τους ΛΟΑΤΚΙ και τους μετανάστες, εκείνα αγκάλιαζαν τους οικονομικά ασθενέστερους. Τα αποτελέσματα αυτού του εναγκαλισμού φαίνονται στις δημοσκοπήσεις και στις εκλογικές αναμετρήσεις. Οταν οι πολίτες ζητούν λεμόνια δεν τους πουλάς πέδιλα του σκι. Βάζεις στον πάγκο σου λεμόνια.
