Τι κατέδειξε η συζήτηση στη Βουλή με αφορμή την προστασία του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη; Πρώτον, το ΠΑΣΟΚ έγινε παρακολούθημα της Κωνσταντοπούλου. Δεύτερον, τα λοιπά κόμματα είναι ανύπαρκτα πολιτικά. Τρίτον, ο Αλέξης Τσίπρας προτίμησε τον μονόλογο των αναρτήσεων. Που καταλήγουν όλα αυτά; Ότι η Αντιπολίτευση βρίσκεται σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο. Ποτέ άλλοτε στη Μεταπολίτευση δεν έχει καταγραφεί τέτοια εικόνα διάλυσης της Αντιπολίτευσης -των εν δυνάμει δηλαδή διεκδικητών της εξουσίας. Και ναι μεν η κυβέρνηση υπόκειται στην αναπόφευκτη φθορά της εξουσίας και των συνεπειών των πολιτικών της επιλογών αλλά εδώ καταγράφεται το μοναδικό φαινόμενο να υποχωρεί δημοσκοπικά (και) το σύνολο των κομμάτων της Αντιπολίτευσης.
Γιατί παρατηρείται το φαινόμενο αυτό; Για τρεις κυρίως λόγους. Πρώτον: περίσσεια ανικανότητας και ιδεοληψίας. Δεν έχουμε ούτε 1917, ούτε 2015. Άρα η επανάσταση αναβάλλεται για τεχνικούς λόγους. Εάν δεν παρουσιαστεί στιβαρή και ρεαλιστική αντιπρόταση διακυβέρνησης, η αντιπολίτευση θα βυθίζεται στη χλεύη και την ανυποληψία. Δεύτερον: το έλλειμα ηγεσίας. Προκαλεί από ελαφρύ μειδίαμα έως τρόμο, μόνο το να σκεφτείς ότι κάποιος εκ των προέδρων των υπαρχόντων κομμάτων της αντιπολίτευσης θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Τρίτον: η προσμονή του από μηχανής θεού. Είτε θα είναι ο Τσίπρας, είτε η Καρυστιανού, είτε ένας τρίτος, όσο καθυστερεί η εμφάνιση του «σωτήρος», η διάλυση βαθαίνει.
Η Αντιπολίτευση μοιάζει βυθισμένη σε μια ατέρμονη αναζήτηση του χαμένου (πολιτικού) χρόνου, αδιαφορώντας για το μείζον: την εκπόνηση ρεαλιστικού σχεδίου διακυβέρνησης. Όσο δεν είναι θέση ή δεν διαθέτει την ικανότητα να το κάνει, η Πολιτική (η οποία -όπως και η φύση- απεχθάνεται το κενό) θα βρίσκει λύσεις ερήμην της. Και κάποια στιγμή, σύσσωμη η Αντιπολίτευση, σαν άλλος Προυστ, θα αναρωτηθεί: «μήπως για χρόνια πλάγιαζα νωρίς»;
