Στην Ελλάδα, τα πανεπιστήμια δεν είναι πια εκπαιδευτικά ιδρύματα. Είναι άτυπα μουσεία της μεταπολιτευτικής φαντασίωσης. Εκεί όπου η αριστερίλα, ντυμένη με τη στολή της «ελεύθερης έκφρασης», αποθεώνει τη βρωμιά, τα κατεστραμμένα έπιπλα, τα λουκέτα και τα γκράφιτι που μυρίζουν μούχλα και επανάσταση του σαλονιού. Εκεί όπου μια τουαλέτα που δεν έχει καθαριστεί από την εποχή του Ανδρέα, ανακηρύσσεται «χώρος δημιουργικότητας» και ένα κυλικείο-καταγώγιο ονομάζεται «κοινωνικό καφενείο».
Όποιος τολμήσει να μιλήσει για στοιχειώδη τάξη, για κανόνες, για λογοδοσία και ασφάλεια, κατατάσσεται άμεσα στο στρατόπεδο του «καταστολέα». Όχι, η πραγματική βία δεν είναι οι σπασμένες πόρτες, οι απειλές, οι φθορές, τα μαχαιρώματα και οι εμπρησμοί. Η πραγματική βία –μας λένε– είναι τα συνεργεία που πάνε να καθαρίσουν. Οι τροχοί που ανοίγουν παραβιασμένες πόρτες. Η ΕΛΑΣ που τολμά να περάσει το κατώφλι του «άβατου».
Η αριστερίστικη αυτή θεολογία έχει τις δικές της γραφές. Εκεί, κάθε πράξη καταστροφής βαφτίζεται «πολιτική πράξη», αρκεί να στρέφεται κατά των «κακών». Κι αν σπάσεις ένα τραπεζάκι πολιτικού αντιπάλου, δεν είναι φθορά: είναι έκφραση. Κι αν καταλάβεις έναν δημόσιο χώρο για δέκα χρόνια χωρίς άδεια, δεν είσαι καταληψίας: είσαι διαχειριστής της αντίστασης. Κι αν είσαι 20 χρόνια φοιτητής, δεν είσαι παρίας: είσαι ιδεολογικό σύμβολο.
Όλα αυτά, βέβαια, σε ένα πανεπιστήμιο που δεν πρέπει να ελέγχεται από κανέναν – ούτε από το κράτος, ούτε από τη διοίκηση, ούτε από την κοινωνία. Μόνο από τις συνελεύσεις που γίνονται με 40 άτομα και βγάζουν «συλλογικές αποφάσεις» για χιλιάδες φοιτητές. Γιατί η αριστερίλα δεν αντέχει την ευθύνη, μόνο την επανάσταση. Και σίγουρα όχι τα λατινικά.
Σε αυτή την παράλληλη πραγματικότητα, όποιος ζητάει εξοπλισμούς για την άμυνα της χώρας είναι γελοίος, αλλά όποιος ζητάει δημόσιο κονδύλι για να κολλάει αφίσες είναι ήρωας. Όποιος μιλάει για πειθαρχία είναι φασίστας, αλλά όποιος εξαγνίζει τη βία της κουκούλας είναι αγωνιστής.
Έτσι φτάσαμε να αποθεώνεται το εγκαταλελειμμένο ως «αντισυστημικό», και να δαιμονοποιείται το λειτουργικό ως «καταπιεστικό». Να γίνονται πολιτικές συζητήσεις με επιχειρήματα τύπου «εγώ θα πήγαινα σε αυτή την τουαλέτα» και να αντιμετωπίζεται η λογική ως ιδεολογική καταστολή.
Το πανεπιστήμιο, όμως, δεν είναι πάρκο αναρχικής αναβίωσης. Δεν είναι χώρος φεστιβάλ ψευδοριζοσπαστισμού. Είναι –ή θα έπρεπε να είναι– χώρος μόρφωσης, έρευνας και παραγωγής γνώσης. Όσο μένουμε θεατές στον εξευτελισμό του, τόσο περισσότερο θα μοιάζει με αυτό που σήμερα κάποιοι υπερασπίζονται ως ιδανικό: ένα κλειστό κλαμπ αποσύνθεσης με σύνθημα «μην αγγίζετε, εδώ φυλάσσεται η μούχλα της μεταπολίτευσης».
