ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά έχουν ασκήσει κριτική στη Ζωή Κωνσταντοπούλου το τελευταίο διάστημα. Βλέποντας τη δημοσκοπική της άνοδο την αντιμετωπίζουν ως αντίπαλο, δεδομένου ότι το κόμμα της προσελκύει μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων από αυτόν τον χώρο.
Στο πλαίσιο αυτό τα περί συνεργασίας –για αρχή με βάση την εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών– είναι και ένα είδος μηνύματος προς τα κόμματα αυτά αλλά και προς το ΠΑΣΟΚ, που μετά το φιάσκο με την πρόταση δυσπιστίας προσπαθεί να τηρήσει αποστάσεις… ασφαλείας.
Τώρα το τι μπορεί να σημαίνει αυτή η συνεργασία και αν θα έχει συνέχεια είναι ένα θέμα που δεν αφορά φυσικά τη χώρα και την πολιτική, αλλά έχει ένα ενδιαφέρον για τις παραπολιτικές στήλες και τα… κουτσομπολιά. Για παράδειγμα, ο Στέφανος Κασσελάκης, που ήρθε για να γίνει πρωθυπουργός, θα κάνει όπως ο ίδιος δηλώνει πίσω μπροστά στο… κοινό καλό και για να σωθεί –σωτήρας και αυτός– η χώρα;
Είναι ένα ερώτημα, δεδομένου ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου, εκτός από τη δημοσκοπική άνοδο, διαθέτει και κοινοβουλευτική ομάδα – άσχετα αν έχει ξεμείνει πλέον με 5-6 βουλευτές, εκ των οποίων κάναν δυο γνωρίζουν οι πολίτες. Επίσης, αν η συνεργασία υπερβεί απλά την κοινοβουλευτική δράση τι ακριβώς θα γίνει, ποιο «εγώ» θα κυριαρχήσει και μέχρι πότε κάποιος θα κάνει πίσω.
Εντάξει, και οι δύο βολεύονται αφού θα κάνουν κάποιον… θόρυβο το επόμενο διάστημα. Όμως, αλήθεια τώρα, μπορεί κάποιος να σκεφτεί μια συνεργασία που ο ένας θα θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ και ο άλλος θα μιλάει για το… επιχειρείν;
Σε κάθε περίπτωση, το μόνο ίσως που μπορεί να προκαλέσει είναι μια επιτάχυνση της… συγκόλλησης ΣΥΡΙΖΑ με Νέα Αριστερά, κάτι που αφορά αυτούς – ίσως και το ΠΑΣΟΚ, αν οι βουλευτές που συγκεντρωθούν αλλάξουν τους συσχετισμούς στην υπόθεση που λέγεται αξιωματική αντιπολίτευση…
