Μόλις είδα τη φωτογραφία του δημάρχου Αθηναίων κυρίου Χάρη Δούκα στο Σύνταγμα, με τον χαροκαμένο πατέρα που έχασε το σπλάχνο του στα Τέμπη, και ειλικρινά αναρωτιέμαι, δεν υπάρχει κανένας ηθικός φραγμός, δεν υπάρχει κανένα όριο στην εκμετάλλευση του ανθρωπίνου πόνου, μπορεί ένας γονιός στη μεγαλύτερη απόγνωση που θα μπορούσε να ζήσει, να αποτελεί για κάποιους άλλους ανθρώπους, και συγκεκριμένα για ανθρώπους που πολιτεύονται, αφορμή για επικοινωνιακή φιέστα;
Μπορεί ένας πατέρας που έχει περάσει το χειρότερο στον κόσμο, να αποτελεί στο μυαλό ορισμένων επιτηδείων, ένα εργαλείο προβολής, έναν τρόπο συγκέντρωσης περισσότερων ψήφων και ανάδειξης δημοφιλίας;
Η απάντηση είναι δυστυχώς καταφατική, αφού οι ίδιοι που σήμερα σπεύδουν στο Σύνταγμα, ήταν όλοι αυτοί που ήταν απόντες έξω από την αίθουσα του Εφετείου που δίκαζε το Μάτι. Και εδώ μπαίνει τελεία, μεγάλη όμως τελεία, γιατί σε αυτά τα πράγματα δεν έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά, είτε σε πλημμυρίζει ένα κύμα συμπαράστασης καθολικό και σπεύδεις παντού να ανοίξεις την αγκαλιά σου, είτε κάνεις επιλογές, προερχόμενες από κριτήρια εκεί που δε χωράνε κριτήρια, τα πράγματα είναι απλά.
Ο Άρειος Πάγος με ανακοίνωση που εξέδωσε σήμερα, αναφέρει ρητά μεταξύ άλλων, πως αναφορικά με τις αιτήσεις για εκταφή των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών, μετά τη σύνταξη της εισαγγελικής πρότασης για την παραπομπή των κατηγορουμένων σε δίκη, ο μόνος αρμόδιος για να αποφανθεί είναι ο Πρόεδρος Εφετών, και όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί, που φυσικά δε διαθέτουμε αυτού του νομικού επιπέδου γνώσεις, καταλαβαίνουμε πως η απόφαση είναι αποκλειστικά στην ευχέρεια των δικαστικών λειτουργών, και πως σίγουρα αν θέλουμε να ζούμε σε ένα κράτος που οι εξουσίες του είναι διακριτές και ανεξάρτητες η μια από την άλλη, η απόφαση λοιπόν δεν επιδέχεται καμίας πολιτικής επιρροής, όπως και καμίας πολιτικής παρέμβασης από πλευράς κυβερνητικού μηχανισμού, γεγονός που με βεβαιότητα το γνωρίζουν και οι δικηγόροι κάθε πλευράς.
Άρα προς τί η σπέκουλα τέτοιου πόνου; Σε ποια ακροατήρια στοχεύουν φωτογραφίες όπως αυτή που αναφέρθηκα στην αρχή;
Φυσικά και σε αυτό το ερώτημα εγώ δεν μπορώ να απαντήσω, μπορώ όμως να πω σαν άνθρωπος, ότι υποφέρω στη θέα του γονιού που κάνει απεργία πείνας ζητώντας την εκταφή του παιδιού του και ότι επιθυμώ μια λύση γρήγορη και άμεση σε όλο αυτό.
Ταυτόχρονα όμως σαν άνθρωπος επαναλαμβάνω, δηλώνω κατηγορηματικά ότι θλίβομαι βαθύτατα με τη σκέψη πως υπάρχουν κάποιοι, που τρέχουν να αρμέξουν ποικίλα οφέλη από την τραγωδία που διαδραματίζεται αυτή τη στιγμή στο Σύνταγμα, για την ακρίβεια οφέλη και από το Σύνταγμα.
