Ένα 3χρονο κοριτσάκι έφυγε. Όχι από αρρώστια. Όχι από ατύχημα. Από εμάς. Από όλους εμάς που ξέρουμε να φωνάζουμε «πού είναι το κράτος;», αλλά ποτέ δεν κοιτάμε στα μάτια ένα παιδί που σπάει. Από όλους εμάς που είδαμε, ακούσαμε, νιώσαμε… αλλά δεν κάναμε.
Δεν είναι «ένα ακόμα παιδί». Είναι ένα παιδί που έζησε την εγκατάλειψη με στολή καθημερινότητας: γονείς που δεν ήταν εκεί, σχολείο που δεν άκουγε, κοινωνία που την ήθελε αόρατη, μέχρι που έγινε όντως. Οριστικά.
Μην τολμήσει κανείς να πει πως «τελείωσε». Η δική της υπόθεση μπορεί να μπήκε σε φάκελο. Αλλά η τραγωδία συνεχίζεται, κάθε μέρα. Σε σπίτια, σε σχολεία, σε λεωφορεία. Σε γειτονιές που η βία έχει γίνει ήχος υπόκωφος. Δεν ακούγεται, αλλά διαπερνά.
Κανένα παιδί δεν πεθαίνει μόνο του
Κανένα παιδί δεν λυγίζει μόνο από τη μοναξιά του. Πριν έρθει η τελική πτώση, το έχουμε όλοι προσπεράσει, όσοι γυρίσαμε το βλέμμα, όσοι «δεν καταλάβαμε», όσοι σκεφτήκαμε «δεν είναι δουλειά μου».
Δεν γεννιούνται τα παιδιά για να γίνονται βάρη. Τα κάνουμε. Τα φορτώνουμε με λόγια, με απόρριψη, με φθόνο. Τα κοιτάμε σαν «περίεργα», «κακομαθημένα», «προβληματικά». Κι όταν τελικά χαθούν, τα κάνουμε hashtag. Ή ακόμη χειρότερα: στατιστική.
Και τα φρικιά… δεν έρχονται απ’ το πουθενά
Οι εκφοβιστές, οι βίαιοι, οι τιμωροί, τα «φρικιά» όπως τους λέμε στα κρυφά και στα δυνατά, δεν ξεφύτρωσαν από παρθενογένεση. Κάποιοι τους έντυσαν με ατιμωρησία. Κάποιοι τους έμαθαν ότι έχουν δικαίωμα να πληγώνουν, να γελάνε με τον πόνο, να σπρώχνουν μέχρι να μην υπάρχει γυρισμός.
Μιλάμε συνέχεια για «πρόληψη», αλλά δεν βάζουμε ούτε ένα φράγμα μπροστά σε εκείνον που σπρώχνει. Τα παιδιά δεν αυτοκτονούν, αλλά τα σκοτώνει μια κοινωνία που έχει ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι παιδί και τι σημαίνει να είσαι υπεύθυνος ενήλικας.
Θέλεις να αλλάξει κάτι; Σταμάτα να σιωπάς.
Κανένα υπουργείο, κανένας νόμος, καμία καμπάνια δεν σώζει ένα παιδί που όλοι κοιτάμε σαν να μην υπάρχει. Χρειάζονται γονείς που ακούν. Σχολεία που νιώθουν. Γείτονες που δεν το προσπερνούν. Πολιτεία που δεν εμφανίζεται μόνο όταν είναι αργά, με συλλυπητήρια και υποσχέσεις.
Η αλήθεια είναι σκληρή: κάθε παιδί που φεύγει έτσι, είναι ήττα όλων μας. Όχι μόνο των δικών του. Όχι μόνο των ειδικών. Όλων μας που χτίσαμε έναν κόσμο τόσο βαρύ που δεν χωράει παιδική ψυχή.
Όσο υπάρχει ένα παιδί που πονάει, η υπόθεση δεν έχει κλείσει. Αν νομίζεις ότι αυτό το κορίτσι ήταν το τελευταίο, γελιέσαι. Αν νομίζεις ότι ήταν εξαίρεση, κάνεις λάθος. Αν δεν δεις τι κάνεις εσύ σε αυτό το οικοδόμημα της σιωπής, τότε είσαι μέρος του.
Η τραγωδία δεν είναι η απώλεια. Η τραγωδία είναι ότι δεν αλλάζει τίποτα. Ότι μόλις πέσει η σκόνη, επιστρέφουμε όλοι στην αθώα αδράνειά μας. Μέχρι το επόμενο παιδί.
Μέχρι πότε;
