Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι: τι νόημα έχει το σχολείο; Είναι το χαρτί που παίρνεις στο τέλος ή οι άνθρωποι που συνάντησες στην πορεία; Είναι τα μόρια που μετρούνται με ακρίβεια δεκαδικού ή οι μνήμες που δεν μετριούνται με τίποτα;
Στην Ελλάδα το Λύκειο έχει καταντήσει συχνά να θυμίζει προθάλαμο εξετάσεων. Οι μαθητές μετρούν ώρες φροντιστηρίων, οι γονείς μετρούν ευρώ, οι καθηγητές μετρούν απουσίες. Το ίδιο το απολυτήριο, εκείνο το χαρτί που θα ’πρεπε να είναι το διαβατήριο της ενηλικίωσης, μοιάζει να έχει χάσει το ειδικό του βάρος. Σαν μια φωτογραφία που ξεθώριασε από τον ήλιο.
Κι όμως, όλοι ξέρουμε ότι το σχολείο δεν πρέπει να μετράει μόνο στο χαρτί. Πρέπει να μετράει στη ζωή. Να δίνει στα παιδιά δεξιότητες που δεν γράφονται σε βαθμούς: πώς να συνεργάζονται, να εκφράζονται, να δημιουργούν, να αντέχουν. Να αφήνει χώρο για το ταλέντο, τη φαντασία, το λάθος.
Το πιο σημαντικό μάθημα ενός σχολείου δεν είναι ποτέ μόνο τα Μαθηματικά ή η Ιστορία. Είναι η στιγμή που ένα παιδί νιώθει ότι αξίζει. Όταν κάποιος δάσκαλος το κοιτάξει στα μάτια και του πει «μπορείς». Όταν ένας συμμαθητής το στηρίξει στην αποτυχία. Όταν μάθει να σηκώνεται. Αυτά είναι που φτιάχνουν ανθρώπους, όχι απλώς υποψήφιους για σχολές.
Το σχολείο που μετράει δεν είναι εκείνο που κρίνει τον καθένα με ένα 17 ή ένα 12. Είναι εκείνο που μετράει τι κρύβει το παιδί πίσω από τον βαθμό. Το άγχος, την κούραση, την περιέργεια, τη σπίθα. Γιατί κάθε βαθμός είναι μόνο ένα νούμερο, ενώ κάθε παιδί είναι μια ολόκληρη ιστορία.
Αν θέλουμε ένα Εθνικό Απολυτήριο με αξία, ας αρχίσουμε πρώτα από το «απολυτήριο της ψυχής»: να μην αφήνουμε κανέναν μαθητή να βγει από το σχολείο νιώθοντας αδιάφορος, αόρατος, ανεπαρκής. Να μετράει όχι μόνο το πόσα ξέρει, αλλά και το πόσο πίστεψε στον εαυτό του.
Γιατί στο τέλος, το σχολείο που μετράει δεν είναι εκείνο που σε έστειλε στο πανεπιστήμιο, αλλά εκείνο που σε έμαθε να στέκεσαι στη ζωή.
