Ο πάπας Φραγκίσκος πέρασε στο επέκεινα πλήρης ημερών, λόγων, έργων, ιδεών. Η ιστορία θα τον κρίνει είτε με αυστηρότητα είτε με επιείκεια. Ας περιμένει όμως η ιστορία. Σήμερα σύμπας ο πλανήτης παρακολουθεί σε απευθείας μετάδοση το μεγαλύτερο reality show από το Βατικανό.
Η φωτογραφία που αλίευσα νομίζω πως αποτυπώνει εύγλωττα την πραγματικότητα της ζωής ενώπιον του θανάτου και ντύνει με φαιδρότητα την προοπτική της αθανασίας. Τα εκατομμύρια ενσταντανέ από το τελετουργικό όλων αυτών των ημερών και κυρίως του πάπα ταριχευμένου είναι υλικό που θα μας μείνει μέχρι Δευτέρας Παρουσίας εάν και όποτε επισυμβεί κατά τας γραφάς.
Δεν ξέρω αν ο πάπας, που εξεμέτρησε το ζην ως προστάτης των φτωχών και των όπου γης κατατρεγμένων, είχε σκεφτεί ότι τα έξοδα για το ξόδι του θα αρκούσαν για να φάνε μια μπουκιά ψωμί τα εκατομμύρια των πεινασμένων που τόσο λέγεται πως αγαπούσε.
Δεν ξέρω κι αν έχει καμιά σημασία τι μπορεί να σκεφτόμαστε όταν είμαστε ζωντανοί αφού τον θάνατό μας τον ορίζουν οι τεθλιμμένοι σύμφωνα με τις ανάγκες που επιβάλλει το πρωτόκολλο της μίας και μοναδικής θρησκείας που υπερβαίνει τα ιερά και τα όσια: της Κενής Διαθήκης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Φωτογραφίζοντας χαρές και λύπες μάλλον αδυνατούμε πλέον να βιώσουμε τα συναισθήματα και αυτά μας εκδικούνται έτσι αβίωτα που τα αποθηκεύουμε στα διάφορα clouds της αχανούς χωρητικότητας του Διαδικτύου.
Τουλάχιστον θα ζήσουμε με τη βεβαιότητα ότι οι selfies μας θα μείνουν στον αιώνα τον άπαντα κι όταν εμείς θα βρισκόμαστε εις τας αιωνίους μονάς. Στην περίπτωση που ισχύουν τα περί αναστάσεως νεκρών, θα γυρίσουμε και –αν μη τι άλλο– θα έχουμε να μετράμε likes.
