Η προσπάθεια του Νίκου Ανδρουλάκη να ντύσει με έναν σοσιαλδημοκρατικό μανδύα την επιθυμία να γίνει Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα απομακρύνει όλο και περισσότερο το κόμμα του από το κέντρο, όπου η κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι πλέον ξεκάθαρη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αφαιρέσει όλα τα όπλα από τις φαρέτρες κομμάτων όπως το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Προτάσσοντας την κοινωνική συνοχή σε συνδυασμό με τη διάχυση της ανάπτυξης (το σύνθημα καλύτερες δουλειές-καλύτεροι μισθοί είναι χαρακτηριστικό) καθιστά ανεδαφική την κριτική που τα δύο παραπάνω κόμματα έχουν επιλέξει ως κεντρική γραμμή με βάση πάντα τον λαϊκισμό και την προπαγάνδα.
Και μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, παραζαλισμένος από την εκλογική συντριβή να επιχειρεί, στην παρούσα φάση, να μαζέψει τα συντρίμμια του και να αποφύγει μια –για πολλούς διαφαινόμενη– διάσπαση, το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη όμως τείνει να μετατραπεί σε ένα κακέκτυπο που στοχεύει στους ψηφοφόρους που μετακινήθηκαν προς την Κουμουνδούρου –και παρέμειναν– αφήνοντας ακόμη περισσότερο κενό χώρο στα δεξιά του. Στους αποκαλούμενους… ακροκεντρώους.
Η σοσιαλδημοκρατία που πρόταξε ο Νίκος Ανδρουλάκης τείνει να μετατραπεί στον αδιέξοδο τρίτο δρόμο της δεκαετίας του 1980, αυτόν που συνέβαλε στη μεταστροφή μιας ολόκληρης κοινωνίας και στη γιγάντωσης της λογικής που ο Θόδωρος Πάγκαλος προσδιόρισε με τη φράση «μαζί τα φάγαμε».
Η αυτοκριτική στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για όσα έγιναν την τετραετία που πέρασε, οι αυταπάτες που οι ίδιοι δηλώνουν ότι είχαν κόντρα στην πραγματικότητα –για παράδειγμα στις ανάσες της οικονομίας που ήταν μεγάλες– αντί να αποτελέσουν παράδειγμα για την ηγεσία της Χαριλάου Τρικούπη, περνούν απαρατήρητες μέσα σε μια fake ψυχολογική ανάταση που στηρίζεται στα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών.
Οι κεντροαριστεροί που επέλεξαν να μετακινηθούν απευθείας από τον ΣΥΡΙΖΑ στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη ουσιαστικά «πήδηξαν» το κενό που υπάρχει μεταξύ των δύο πλευρών και το οποίο, σήμερα, το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να καλύψει. Οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης και οι θέσεις που θα λάβει το κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη θα αναδείξουν και τον ρόλο που επιδιώκει να έχει στο πολιτικό σκηνικό.
Τα μέχρι σήμερα δεδομένα δείχνουν όμως ότι η… σοβαρή αντιπολίτευση θα καθυστερήσει. Πολύ δε περισσότερο όταν η στάση των άκρων, που μια ακόμη φορά κατάφεραν να μπουν στη Βουλή, θα παρασύρουν και τα υπόλοιπα κόμματα σε πιο φασαριόζικες αντιπολιτευτικές λογικές και σε πλειοδοτικούς διαγωνισμούς λαϊκισμού.
Η κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη βάζει τέλος σε μια ολόκληρη εποχή . Αυτήν που στηρίχθηκε στον λαϊκισμό, στα fake news, τη μαύρη προπαγάνδα, τις στοχοποιήσεις και τις δολοφονίες χαρακτήρων. Οι πολίτες μίλησαν, φώναξαν «ως εδώ» και αν το μήνυμα δεν έχει φτάσει στους αποδέκτες τότε απλά θα μείνουν με μια μειοψηφική παρέα, η οποία κινείται στα όρια αυτών που αποκαλούνται κόμματα διαμαρτυρίας.
Η κίνηση του Ανδρέα Λοβέρδου, όσο και αν το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί με διαρροές να δημιουργήσει την εικόνα ενός νέου… δούρειου ίππου, είναι σαφώς πολιτικά προσανατολισμένη. Και δεν είναι το μόνο στέλεχος που αδυνατεί να ακολουθήσει μια λογική συριζοποίησης του ΠΑΣΟΚ. Οι διαρροές στελεχών από τη Χαριλάου Τρικούπη άλλωστε τείνουν να προσεγγίσουν σε ρυθμό αυτές της Κουμουνδούρου.
