Στον απόηχο του χθεσινού επεισοδίου βίας στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, ένα πρόσωπο στέκεται όρθιο μέσα στην ανωνυμία και την οχλοβοή: η Γεωργία Τύρου, ιδιοκτήτρια του κυλικείου των Μηχανολόγων. Μια γυναίκα -όχι παράταξη, όχι ομάδα, όχι κουκούλα. Μια γυναίκα μόνη, με το πρόσωπο της καθαρά εκτεθειμένο, που δεν δίστασε να αντισταθεί σε οργανωμένους τραμπούκους οι οποίοι έχουν αναγάγει τον πανεπιστημιακό χώρο σε πεδίο φτηνής, προεκλογικής επιβολής.
Η Γεωργία Τύρου δεν κράτησε ρόπαλο. Κράτησε μόνο μια φωνή αξιοπρέπειας. Δεν φόρεσε κουκούλα. Φόρεσε θάρρος. Είπε το αυτονόητο: να μείνει ο χώρος του κυλικείου καθαρός από τις παραταξιακές τσίχλες που μετατρέπουν κάθε γωνιά σε πίνακα ανακοινώσεων ενός κομματικού μικρόκοσμου. Και πληρώθηκε με χτύπημα. Όχι λεκτικό - σωματικό. Από «φοιτητές».
Ας σταθούμε σε αυτή τη λέξη: φοιτητές. Παιδιά που σπουδάζουν, υποτίθεται, το μέλλον. Που κουβαλούν κράνη, όχι γιατί έχουν μάθημα Μηχανολογίας, αλλά γιατί λειτουργούν σαν μονάδες κρούσης. Ομάδες, πάντα ομάδες. Ποτέ μόνοι. Ποτέ με πρόσωπο. Πάντα με κράνη, κουκούλες και συνθήματα που ξεθωριάζουν από την υπερκατανάλωση.
Απέναντί τους, η Γεωργία Τύρου. Μόνη. Όχι μέλος παράταξης. Όχι οργανωμένη. Απλώς με αξιοπρέπεια. Και τολμά να βγει μπροστά. Με το πρόσωπό της. Να μιλήσει δημόσια, να καταγγείλει, να σταθεί όρθια. Να δώσει συνεντεύξεις χωρίς φόβο. Να εκθέσει το γεγονός χωρίς να καλύψει την αλήθεια, με την τόλμη που μόνο η δύναμη της δικαιοσύνης μπορεί να φέρει.
Αν η Δημοκρατία έχει σχήμα, σήμερα είναι το πρόσωπο της Γεωργίας Τύρου. Όχι καλυμμένο. Όχι ομαδικό. Όχι με φθαρμένα συνθήματα. Είναι το καθαρό, χτυπημένο, αλλά όρθιο πρόσωπο μιας εργαζόμενης γυναίκας που απλώς δεν σιώπησε. Και συνέχισε να μιλά, να αντιστέκεται και να στέκεται, δημόσια, χωρίς φόβο.
