Το ερωτηματικό στον τίτλο αφορά το κατά πόσο υπάρχει το κέντρο στον χώρο που πλέον κινείται και το ΠΑΣΟΚ–κυρίως– μέσα από την πολιτική και τη ρητορική που εκφράζει. Ως προς τον Ιανό, μιλάμε για τον αρχαίο θεό που τελικά είναι το ίνδαλμα των κάθε είδους –και κοινοβουλευτικών– κομμάτων που έχουν δύο πρόσωπα ως προς την αντιμετώπιση του φασισμού και των τραμπούκων που το εκφράζουν.
Ας πάμε τώρα στην ουσία του θέματος. Τη Δεύτερα κάποιοι αριστερόστροφοι φασίστες έκαναν ντου σε μια εκδήλωση που αφορούσε όχι στην τραγωδία των Τεμπών αλλά στην εργαλειοποίησή της από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Για την τυμβωρυχία που επιχειρήθηκε και ακόμη επιχειρείται από κάποιους που επιδιώκουν να χτίσουν πολιτικές καριέρες πάνω στο συναίσθημα των πολιτών.
Το ντου έγινε, επιχειρήθηκε να σταματήσει η εκδήλωση αλλά απέτυχε, αφού αντέδρασαν οι παρευρισκόμενοι. Βέβαια, οι ομιλητές βρέθηκαν στο στόχαστρο των τρολ στη συνέχεια, αλλά αυτό είναι το ένα κομμάτι. Το άλλο είναι η σιωπή των κομμάτων της αντιπολίτευσης για τη φασιστικού τύπου επιδρομή και η προσπάθεια να μην κατατεθεί μια άλλη άποψη. Αυτό δηλαδή που γίνεται στο Διαδίκτυο από ανώνυμα –και ορισμένα επώνυμα– τρολ έγινε και διά ζώσης.
Όπως δηλαδή δεν καταδικάζεται η διά του Διαδικτύου επιχείρηση δολοφονίας χαρακτήρων ακόμη και συγγενών των θυμάτων που τάσσονται κατά των fake news περί παράνομου φορτίου και λοιπών θεωριών συνωμοσίας, έτσι δεν καταδικάστηκε και η επιδρομή που έγινε. Η ακραία φασιστική –ο φασισμός δεν έχει χρώμα– λογική και τακτική αυτή δεν φαίνεται να απασχόλησε τα… προοδευτικά –κατά δήλωσή τους– κόμματα.
Τα κόμματα δηλαδή που ωρύονται για την ελευθερία του λόγου και καταγγέλλουν δολοφονίες χαρακτήρων όταν κάποιος –επωνύμως– τοποθετεί απλά απέναντί τους έναν… καθρέφτη και υπενθυμίζουν στις περισσότερες περιπτώσεις δηλώσεις και… κωλοτούμπες αναφορικά με θέσεις και τοποθετήσεις.
Το πρόβλημα είναι πως αυτό δεν εξέπληξε κανέναν. Επισημαίνεται μεν, αλλά δεν προκάλεσε καμία έκπληξη. Άλλωστε ακόμη και στις περιπτώσεις που με το ζόρι καταδικάζουν πράξεις ακραίες και επιχειρήσεις τρομοκράτησης αυτών που έχουν άλλη άποψη το κάνουν βάζοντας πάντα και το γνωστό «ναι μεν, αλλά…».
