κοβέσι (το) αυτό το οποίο αφού έχει δημιουργήσει πολλές προσδοκίες τελικά απογοητεύει «περίμενα με μεγάλη λαχτάρα τη νέα ταινία του Γιωργοδήμου Τρόμπα, αλλά τελικά αποδείχθηκε κοβέσι»
Χτες έγραφα για την απογοήτευση που προκάλεσε στους αριστεροακροδεξιούς συμπολίτες η επιβεβαίωση (μέσω του απρόσεκτου Τούρκου δημοσιογράφου) της τρύπας στο νερό που έκανε ο Ερντογάν στη συνάντηση με τον Τραμπ. Πριν συμπληρωθούν 24 ώρες, οι ίδιοι συμπολίτες ένιωσαν νέα πίκρα με την επίσκεψη της Λάουρα Κοβέσι. Και δεν είναι μόνο που η Ευρωπαία Εισαγγελέας δεν ήρθε τελικά για να ξεκινήσει έναν νέο ανένδοτο προκειμένου να πέσει η κυβέρνηση.
Αυτό πιθανότατα να τους προκάλεσε μικρότερη απογοήτευση από αυτή που ένιωσαν κοιτώντας στο πέτο της. Γιατί στο πέτο της ήταν μια καρφίτσα με τα χρώματα της σημαίας της Ουκρανίας. Της χώρας που εδώ και τρία χρόνια ο αγαπημένος τους δικτάτ… ζητώ συγγνώμη… Ρώσος πρόεδρος προσπαθεί να καταλάβει και από εκεί να συνεχίσει την προέλασή του προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν θα είναι υπερβολή να πούμε ότι η κυρία Κοβέσι έχασε πολλούς από τους όψιμους φίλους της, αλλά επιβεβαίωσε πως στην υπόλοιπη Ευρώπη οι θεσμοί έχουν συναίσθηση του ρόλου τους, κάτι που δυστυχώς δεν μπορεί κανείς να το δει συχνά στην Ελλάδα.
Ακόμα έτσι
Διαβάζω κάποια σχόλια (όχι πολλά είναι αλήθεια, αφού φαίνεται ότι όλο και λιγότεροι του δίνουν σημασία) για την «παρέμβαση» του μπρόεδρου Τσίπρα στο Συμβούλιο της Ευρώπης, αλλά κανένα δεν εστίασε στο μόνο που είχε σημασία: ο πρώην ηγέτης της Τζάκρη μίλησε στ’ αγγλικά. Στα γνωστά αγγλικά του που (ίσως επειδή κανείς δεν τα έχει ενημερώσει) στέκουν αγέρωχα και ανεπηρέαστα από κάθε είδους rebranding.
Τα εννοεί ή πλάκα μάς κάνει;
Δεν καταλαβαίνω γιατί ο Βρετανός πρωθυπουργός δηλώνει «συγκλονισμένος» από τη φονική τρομοκρατική επίθεση εναντίον Εβραίων στο Μάντσεστερ. Ο ίδιος δεν είναι που αναγνωρίζοντας το κράτος της Παλαιστίνης δικαίωσε τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς αφήνοντας μια χαραμάδα ελπίδας σε κάθε τρομοκράτη;
Ατιμωρησία
Τα αυξανόμενα ποσοστά στις περιπτώσεις εγκατάλειψης θυμάτων τροχαίων ατυχημάτων δείχνουν τι συμβαίνει σε μια κοινωνία όταν εμπεδώνεται πλέον το αίσθημα της ατιμωρησίας. Το διαλυτικό αυτό αίσθημα που, δυστυχώς, δεν εξαφανίζεται με την απόφαση για αυστηροποίηση των ποινών αλλά με τη βεβαιότητα ότι αυτές τελικά θα επιβληθούν.
