Η «ημέρα της μαρμότας» έγινε γνωστή σαν έκφραση λόγω της ομώνυμης ταινίας παραγωγής 1993, όπου ο Μπιλ Μάρεϊ υποδύεται τον Φιλ Κόνορς, έναν αλαζονικό μετεωρολόγο της τηλεόρασης, ο οποίος κατά τη διάρκεια ενός ρεπορτάζ στο Πανξατόνι της Πενσιλβάνια στην ετήσια Μέρα της Μαρμότας, βρίσκει τον εαυτό του παγιδευμένο στον χρόνο και αναγκασμένο να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά.
Πού κολλάει το συμπαθέστατο ζωάκι με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα; Ένα ποσοστό της τάξεως του 80-85% εμφανίζεται επίμονα σε όλες τις έρευνες κοινής γνώμης και αναφέρεται στο κομμάτι της κοινωνίας που θεωρεί ότι η αντιπολίτευση (αξιωματική και ελάσσονα) εργαλειοποιεί το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών καθαρά για μικροκομματικούς σκοπούς και αλίευση ψήφων από αφελείς ή συμπάσχοντες.
Ωστόσο, τα κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουν ότι δεν το βλέπουν ή ότι αφορά κάποιους άλλους εκτός από τους ίδιους. Ενδεικτικές είναι οι τοποθετήσεις του Παύλου Γερουλάνου (ΣΚΑΪ, 09.3.2025) και του Παύλου Πολάκη (OPEN, 10.3.2025).
Ο μεν πρώτος πιστεύει πως «οφείλουμε να σχολιάζουμε ότι το 70% θεωρεί ότι έγινε συγκάλυψη στα Τέμπη», αλλά προς Θεού δεν μπορούμε να σχολιάζουμε ότι το 85% θεωρεί ότι η αντιπολίτευση εργαλειοποιεί και εκμεταλλεύεται το δυστύχημα διότι «εργαλειοποιούμε και αποπροσανατολίζουμε τη συζήτηση». Ο δε δεύτερος θεωρεί ότι «η εργαλειοποίηση δεν είναι κακή λέξη». Ούτε, προφανώς, τα αποτελέσματά της.
Η αντιπολίτευση ζει ξανά και ξανά τη μέρα της μαρμότας. Τα κόμματα που την απαρτίζουν παραμένουν κολλημένα στη λογική της ανάγνωσης των δημοσκοπήσεων κατά πώς βολεύει το αφήγημά τους, θεωρώντας ότι θα επιτύχουν διαφορετικά αποτελέσματα διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα.
Μάταιος κόπος. Η πραγματικότητα είναι πιο πεισματάρα. Και αυτό αποδεικνύεται –κυρίως– στην κάλπη.
