Ο Παύλος Γερουλάνος, στην ομιλία του για την πρόταση δυσπιστίας που γίνεται στη Βουλή, δήλωσε ότι «η αγωνία των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας για την καρέκλα τους, τούς οδηγεί σε συσπείρωση γύρω από τον πρωθυπουργό». Μια εύστοχη παρατήρηση, αν θεωρήσουμε ότι η πολιτική επιβίωση δεν είναι κάτι που απασχολεί κάθε κόμμα σε περιόδους κρίσης.
Όμως, αν η εξουσία είναι το κίνητρο της ΝΔ, τι ακριβώς συμβαίνει με τη συσπείρωση των κομμάτων της αντιπολίτευσης γύρω από την πρόταση δυσπιστίας;
ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά και Πλεύση Ελευθερίας έχουν βρεθεί σε μια άτυπη συμμαχία με μοναδικό κοινό στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης. Όχι επειδή έχουν κοινό πολιτικό όραμα -αυτό είναι ξεκάθαρα ανύπαρκτο- αλλά επειδή, αν πέσει η κυβέρνηση, οι ίδιοι θα βρεθούν ένα βήμα πιο κοντά στη νομή της εξουσίας. Με άλλα λόγια, η «αγωνία για τις καρέκλες» δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των κυβερνητικών βουλευτών.
Η ειρωνεία είναι προφανής: όταν η ΝΔ συσπειρώνεται, είναι προσκόλληση στην εξουσία. Όταν η αντιπολίτευση ενώνεται, είναι «μάχη για τη δημοκρατία». Η διαφορά είναι μόνο στη σκοπιά του παρατηρητή. Όσο κάποιος κρατάει την καρέκλα, είναι ύποπτος. Όταν προσπαθεί να τη διεκδικήσει, είναι αγωνιστής.
Το πολιτικό θέατρο συνεχίζεται, αλλά οι πολίτες δεν τρέφουν αυταπάτες. Οι καρέκλες πάντα αλλάζουν χέρια—η δίψα για αυτές, όμως, παραμένει σταθερή.
