Τι ενώνει τον Παύλο Πολάκη με τον Αλέξη Τσίπρα; Το προηγούμενο διάστημα η αίσθηση που είχε δοθεί είναι πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να αποστρατεύσει τον «αψύ Σφακιανό», ο οποίος με τις αναρτήσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διατηρούσε τις εσωκομματικές εστίες αναμμένες, τη στιγμή που η πρόθεση της ηγεσίας ήταν να τις σβήσει – ή, τουλάχιστον, να ισορροπήσει ανάμεσα στις τάσεις.
Σε αυτή την αίσθηση είχε συμβάλει και η συζήτησή του με το Πειθαρχικό, μετά την ανάρτηση που τον έδειχνε να τρώει σε σπίτι φίλων του εν μέσω σκληρού λοκντάουν – το επόμενο διάστημα από αυτή την ανάρτηση, το ψηφιακό προφίλ του Πολάκη κρατήθηκε σε πιο χαμηλούς τόνους απ’ το συνηθισμένο.
Η εικόνα αυτή, όμως, άλλαξε άρδην με την κεντρική επιλογή ο Πολάκης να βγει μπροστά στη συζήτηση για τον Νίκο Παππά: οι Κολοκοτρώνηδες και οι Μακρυγιάννηδες έγιναν όλοι ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ έγινε το κόμμα του Τσολάκογλου και η παράταξη του δωσιλογισμού και του μαυραγοριτισμού. «Η δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς», προειδοποίησε, σχεδόν απειλητικά, ο Πολάκης. Οι εσωκομματικές αντιδράσεις για τα όσα δήλωσε στη Βουλή ήρθαν κατά κύριο λόγο από στελέχη που έχουν διαφωνήσει πολλές φορές στο παρελθόν για το ύφος της κριτικής τού πρώην αναπληρωτή υπουργού Υγείας – εκπροσωπούν, θεωρητικά, αυτό που έχει κυριαρχήσει στον δημόσιο διάλογο ως «ΣΥΡΙΖΑ του 3%», είναι μέλη της αντιπολιτευτικής τάσης Ομπρέλα ή παλιά στελέχη που μπορεί να μη θέλουν να δημιουργήσουν πρόβλημα στην Κουμουνδούρου, αλλά πλέον δεν έχουν την ίδια ανοσία με παλαιότερα στις πολακικές παρεμβάσεις. Ο Νίκος Φίλης, ο Νίκος Μπίστης και ο Στέλιος Κούλογλου ήταν εκείνοι που εξέφρασαν τη διαφωνία τους ηχηρά και δημόσια. Στην πραγματικότητα, αυτή η διαφωνία ερμηνεύεται ως διαφωνία όχι μόνο με την ουσία των δηλώσεων, αλλά με την επιλογή του προσώπου που μπαίνει ξανά στο κάδρο της δημόσιας εικόνας του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Τσίπρας, παρότι είχε την ευκαιρία. δεν διαχώρισε τη θέση του από τον Πολάκη. Μια ανάγνωση και εντός συριζαϊκού στρατοπέδου λέει πως αυτό συμβαίνει γιατί, παρότι ο πολακισμός χάνει πόντους με το κεντροαριστερό μετριοπαθές ακροατήριο, καταφέρνει να συσπειρώνει ένα κοινό που θέλει την πόλωση απέναντι στην κυβέρνηση – το οποίο είναι απολύτως πιστό στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι μετριοπαθείς, άλλωστε, αν πιστέψει κανείς τον Πολάκη, γεμίζουν «ελάχιστα οικοδομικά τετράγωνα». Αυτό το κοινό, ακόμα και μέσα στην πανδημία, είδε τον εαυτό του στο #μετά_θα_λογαριαστούμε, στην κριτική απέναντι στον Σωτήρη Τσιόδρα, στην αμφισβήτηση των επιλογών της επιτροπής εμπειρογνωμόνων, αλλά και στη θεωρία πως η κυβέρνηση είναι «καθεστώς». Στον Πολάκη, δηλαδή, και όχι στον Ξανθό.
Οι αντιδρώντες, από την άλλη, των οποίων η κριτική ποτέ δεν ήταν ίδιου περιεχομένου ή ύφους, ασκούν πλέον δημοσία κριτική σε κεντρικές επιλογές. Οσο «στρατιώτες» του κόμματος κι αν είναι (και ο Φίλης, για παράδειγμα, είναι ένας από αυτούς), δεν επιδιώκουν να μιλήσουν σε ένα ακροατήριο που θα μπορούσε να ακολουθήσει τον Τσίπρα εξίσου τυφλά – ήταν αυτοί που επέμειναν περισσότερο και για την αυτοκριτική της περιόδου διακυβέρνησης, ώστε να μπορέσει να ανοίξει ευκολότερα μια νέα σελίδα. Οταν, μάλιστα, στο μπλέντερ μπαίνει η πολιτική διαδρομή του καθενός, η προέλευσή του ή οι φιλίες του (όπως συμβαίνει συνήθως με τους «γεφυροποιούς», που επικοινωνούν καλύτερα με την Ομπρέλα παρά με τους πασοκογενείς), τότε η συζήτηση μπαίνει στην πραγματική της διάσταση. Κι αυτή δεν αφορά τον Πολάκη, αλλά τη μάχη ανάμεσα στα πολλά πρόσωπα του ΣΥ-ΡΙΖΑ, που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή εντός του κομματικού μηχανισμού. Κι αυτή είναι μια μάχη που αφορά, πρωτίστως, τον πρόεδρό του.
Η συζήτηση για τον Πολάκη, επομένως, γίνεται για να την ακούνε η Κουμουνδούρου και ο Τσίπρας, για την «ασυλία» που του προσφέρουν. Είναι και μια έμμεση δήλωση πως, όσο εξομαλυντικά και αν λειτουργήσουν οι επερχόμενες εσωκομματικές συνεδριάσεις, η πραγματική μάχη θα δοθεί στο συνέδριο. Μέσα στο εμφυλιοπολεμικό σκηνικό με πρωταγωνιστή τον Πολάκη, εξάλλου, τη δική της κρισιμότητα αποκτά και η συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου που μετατέθηκε για τις αρχές της επόμενης εβδομάδας.
της Μυρτώς Λιαλιούτη από Τα Νέα
