Κανένα κόμμα, κανένα στέλεχος, κανέναν βουλευτή δεν ενόχλησε η στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου που αποχώρησε από το στούντιο του Σκάι το Σάββατο το πρωί όταν με το… καλημέρα τής έγινε μια ερώτηση που δεν της άρεσε.
Ούτε μια ανακοίνωση, ούτε ένα σχόλιο, λες και είναι απόλυτα φυσιολογικό για την πολιτική σκηνή ένας πολιτικός και μάλιστα ένας πολιτικός αρχηγός να αποχωρεί από μια συνέντευξη και να εγκαλεί τη δημοσιογράφο για την ερώτησή της εγείροντας θέμα για το πώς και πότε η ελευθερία του Τύπου γίνεται ένα α λα καρτ θέμα εκμετάλλευσης και εργαλειοποίησης.
Διότι είναι σαφές πως όταν θέλεις να επιβάλλεις τις ερωτήσεις που θα σου γίνουν εγείρεται ζήτημα. Αρέσει-δεν αρέσει στους θιασώτες των δήθεν ερευνητών κάποιων δήθεν ανεξάρτητων δημοσιογράφων που εμφανίζουν χώρες με μη δημοκρατικά καθεστώτα να βρίσκονται σε καλύτερη θέση από την Ελλάδα και οι οποίοι κλείνουν αυτιά και μάτια στις επίσημες εκθέσεις της αρμόδιας ευρωπαϊκής επιτροπής.
Η ελευθερία του Τύπου και το κράτος Δικαίου για τα κόμματα της αντιπολίτευσης και κυρίως για αυτά της αυτοαποκαλούμενης προοδευτικής είναι κάτι το οποίο αφορά μόνο την κυβέρνηση. Θα αναρωτηθεί κανείς τι θα μπορούσε να πει ο ΣΥΡΙΖΑ που στήριξε με νύχια και με δόντια την αήθη επίθεση του Ανδρέα Νεφελούδη κατά του Σταμάτη Ζαχαρού.
Ναι, σωστό. Το ΠΑΣΟΚ όμως, κύριε; Δεν είδε, δεν κατάλαβε κάτι; Δεν ενοχλήθηκε; Γιατί άραγε; Αποσκοπεί κάπου με αυτήν τη στάση; Όχι τίποτα άλλο, αλλά να αυτά τα περί συνεργασιών μετά τις εθνικές εκλογές ακόμη και με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ή και τον Γιάνη Βαρουφάκη ακόμη, όλο και πιο πολύ ακούγονται από το εσωτερικό της Χαριλάου Τρικούπη.
Όπως και να έχει, η μη καταδίκη τέτοιων συμπεριφορών αποτελεί επιβράβευση, για να μην ξεχνιόμαστε. Κάτι σαν το… παρών που ψηφίζει κατά καιρούς το ΠΑΣΟΚ σε διάφορα νομοσχέδια, ακόμη και στην υπόθεση της πρότασης σύστασης προανακριτικής κατά βουλευτών της ΝΔ για «εσχάτη προδοσία»…
