Η εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών και η φθηνή επένδυση στον ανθρώπινο πόνο από ένα μεγάλο τμήμα της αντιπολίτευσης και μερίδας των ΜΜΕ άνοιξε το μεγάλο ζήτημα των fake news και της απαξίας των θεσμών μέσα στην ελληνική κοινωνία. Ο τοξικός πολιτικός λόγος των αντιπολιτευόμενων λιθοβόλησε με πρωτοφανή αγριότητα τη Δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της, καθώς μοναδική του φροντίδα ήταν το επόμενο κεφάλαιο στο αφήγημα της πολιτικής εξαφάνισης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στον ανένδοτο των πολιτικών των άκρων η Μπέρνις Κινγκ, κόρη του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που προσπάθησε να συνεχίσει τον αγώνα του πατέρα της για μία δίκαιη κοινωνία, αλλά μοιάζει απλά μια γραφική κορασίδα με βαρύ όνομα και κούφια λόγια.
«Δικαιοσύνη και εκδίκηση δεν είναι το ίδιο. Η δικαιοσύνη είναι μια συνεχής διαδικασία που περιλαμβάνει υπευθυνότητα, αλλαγή στην προσπάθεια πρόβλεψης επιπλέον αδικίας, στρατηγική ελπίδας», έλεγε η Μπέρνις Κινγκ. Οι θιασώτες όμως του ψεύδους και της συκοφαντίας καθόρισαν τη δική τους δικαιοσύνη με τα λαϊκά δικαστήρια και έκαναν θεματοφύλακες τους «εθνικούς δικαστές» των τηλεπαραθύρων. Σε κάθε άλλη φωνή, ακόμη και σε αυτή των λειτουργών της Δικαιοσύνης, επιφύλασσαν «μπάζωμα».
Υπονόμευση
Στην παρέμβασή της, μέσω ανακοίνωσης, η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων ισοπεδώνει τους μύθους και τα αφηγήματα του πολιτικού ρεβανσισμού, της λάσπης και της δυσοσμίας που κάποιοι επιχείρησαν να εδραιώσουν στην κοινωνία, με αφορμή το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Μιλούν για πολιτικό καιροσκοπισμό και για υπονόμευση οργάνων της Δημοκρατίας:
«Στο ίδιο κάδρο με τους ανθρώπους που πονούν και διψούν για Δικαιοσύνη, επιχειρούν να χωρέσουν καθημερινά τη ματαιοδοξία και τις επιδιώξεις τους άλλοι άνθρωποι, με προφανή ή λιγότερο προφανή εξουσία, που διεκδικούν αποκλειστικότητα στην ακεραιότητα και στην ανεξαρτησία, μη διστάζοντας να παραπλανούν τους πολίτες με εύπεπτα αφηγήματα για τη λειτουργία της Δικαιοσύνης».
Στα παραμύθια με δράκους που εμπνεύστηκαν πρωταγωνιστούσε πάντα κάποιος δικαστικός λειτουργός, «που αναπνέει πάνω από τη δικογραφία των Τεμπών, ο οποίος πρέπει να καταγγέλλεται προκαταβολικά ως διαπλεκόμενος», χωρίς να συνυπολογιστούν ποτέ οι παράμετροι της λογικής και της επιστήμης.
«Στον βωμό του αφηγήματος αυτού πλέον, θυσιάζεται η κοινή λογική, η επιστήμη και υπονομεύεται η αξιοπιστία της ουσιαστικής δικαστικής διερεύνησης. Κάθε δικαστική ενέργεια ακολουθείται και από μια καταγγελία, με βαρύγδουπες εξαγγελίες για συνέχεια της ίδιας τακτικής και με χυδαίους χαρακτηρισμούς που καλύπτονται από την ασφάλεια διαφόρων ειδών ασυλίας», αναφέρουν οι εισαγγελείς και οι δικαστές και προσθέτουν: «Για την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων ο αγώνας για Δικαιοσύνη είναι ο σημαντικότερος. Κι επειδή γνωρίζουμε καλά ότι, εκτός από σημαντικός, είναι και δύσκολος, είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί με όσους καθημερινά και με ευκολία ομνύουν στο όνομά του. Καθένας, βέβαια, μπορεί να έχει μια διαφορετική άποψη για το τι σημαίνει ή τι πρέπει να σημαίνει Δικαιοσύνη. Είναι όμως επίσης βέβαιο ότι στα πλαίσια της λειτουργίας ενός Κράτους Δικαίου, που επιδιώκει να προστατεύει τα έννομα αγαθά των πολιτών μέσα από θεσμούς και εγγυήσεις, η Δικαιοσύνη αποδίδεται με επιμονή και όχι με εμμονή. Με κοπιαστική σπουδή και όχι με ολιστικές απαντήσεις. Με αιτιολογία και όχι με απαξίωση».
Για μία φωτογραφία…
Στο σκοτεινό πολιτικό σκηνικό που οι δήθεν αντισυστημικοί (από πολιτικοί παράγοντες μέχρι ΜΜΕ)επιχείρησαν να επιβάλουν ο πόνος του χαροκαμένου γονιού, αδελφού, παιδιού και φίλου έμοιαζε δικός τους πόνος. Κίνητρό τους δεν ήταν η αλληλεγγύη ή η συμπαράσταση, αλλά μία φωτογραφία στο ίδιο κάδρο με στόχο την ενεργοποίηση των κοινωνικών αντανακλαστικών και τη διαφήμιση της ευαισθησίας τους.
«Μέσα στη δικαιολογημένη κοινωνική ένταση που δημιούργησε το τραγικότερο δυστύχημα των τελευταίων ετών, ήταν αναμενόμενο η κριτική των πολιτών να είναι σκληρή προς κάθε κατεύθυνση. Γιατί η απώλεια 57 ανθρώπων, νέων στην πλειονότητά τους, ιδίως με τον τρόπο που χάθηκαν, είναι μια κοινωνική αποτυχία, που μοιραία γεννά αμφισβήτηση έναντι των πάντων. Πλέον, όμως, αναδεικνύεται δευτερογενώς ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα, που δεν γίνεται να υποβαθμισθεί. Στο ίδιο κάδρο με τους ανθρώπους που πονούν και διψούν για Δικαιοσύνη, επιχειρούν να χωρέσουν καθημερινά τη ματαιοδοξία και τις επιδιώξεις τους, άλλοι άνθρωποι», σημειώνει η ανακοίνωση και συνεχίζει:
«Ο πολιτικός καιροσκοπισμός, συνοδοιπόρος ενός ακραία δημαγωγικού λόγου, δεν συνθλίβει μόνο προσωπικότητες αλλά υπονομεύει τα συντεταγμένα όργανα της Δημοκρατίας. Τέτοια φαινόμενα εμφανίστηκαν συχνά στην Ευρώπη μετά το γύρισμα του αιώνα και οδήγησαν στη ραγδαία αύξηση των ποσοστών των φασιστικών κομμάτων… Οι πολίτες εύλογα δεν ξέρουν τι να πιστέψουν. Από τη μια η αποτυχία της Πολιτείας, όπως εκφράστηκε στο σιδηροδρομικό δυστύχημα, στις συμπεριφορές κρατικών αξιωματούχων πριν και μετά από αυτό, στις ανεπίτρεπτες πολιτικές παρεμβάσεις στο δικαστικό έργο οι οποίες δημιούργησαν κλίμα καχυποψίας και καταγγέλθηκαν ήδη από την Ένωσή μας. Από την άλλη, εκείνοι που προσπαθούν να ανθίσουν πολιτικά, μέσα από έναν ισοπεδωτικό δήθεν αντισυστημικό λόγο που υπερπροβάλλεται έντονα από το ίδιο το σύστημα».
Οι δικαστές και εισαγγελείς καλούν τους πολίτες να «αξιολογούν κριτικά τους κάθε είδους σωτήρες, τις κάθε μορφής παρεμβάσεις». Άραγε μπορούμε όλοι να τους σεβαστούμε;
