Ηταν λίγο-πολύ αναμενόμενο ν’ αρχίσουν τα σενάρια περί επικείμενης… διάσπασης της Νέας Δημοκρατία και πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Δεν είναι άλλωστε κρυφό ότι κάποιοι επιδιώκουν εδώ και 5,5 περίπου χρόνια να δημιουργηθεί ένα κυβερνητικό σχήμα «ελεγχόμενο» και κυρίως να τεθεί υπό… επιτροπεία ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η πολιτική κυριαρχία του έχει χαλάσει τη… σούπα και έχει αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού που επί δεκαετίες έπαιζαν.
Στο πλαίσιο αυτό γίνεται μια σαφής προσπάθεια να εμφανιστεί η διάσπαση ως ένα είδος… ιού που μεταδίδεται από κόμμα σε κόμμα και να μεταφερθεί στον χώρο της κυβερνώσας παράταξης. Η άτυπη αλλά εμφανής στήριξη των κομμάτων που κινούνται στον χώρο της ακροδεξιάς εντάσσεται στο ίδιο σενάριο, μόνο που ο εμφύλιος που έχει ξεσπάσει στην ακροδεξιά πολυκατοικία –και η γενικότερη κατάσταση σε αυτή την… πλευρά– αλλάζει τους σχεδιασμούς, όχι όμως και τον στόχο.
Είναι αλήθεια ότι η παντελής έλλειψη αντιπολίτευσης, ικανής να αναδείξει ένα πρόγραμμα και μια εναλλακτική λύση, δημιούργησε μια εικόνα αποσυσπείρωσης και χαλαρότητας στην κυβερνώσα παράταξη. Οπως είναι αλήθεια και το γεγονός ότι κινήσεις βουλευτών –στο πλαίσιο των καθηκόντων τους– που τα προηγούμενα χρόνια περνούσαν σχεδόν απαρατήρητες, εντός και εκτός του Κοινοβουλίου, υπερπροβλήθηκαν και επιχειρήθηκαν να ενταχθούν στα σενάρια που εξυφαίνονται.
Ομως, υπάρχει η εξής παράμετρος: Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα, μια παράταξη, που έχει αντέξει στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Κατάφερε να σταθεί όρθια στο υπό διάλυση πολιτικό σκηνικό της οικονομικής κρίσης και είναι το κόμμα που με τη στάση του κράτησε τη χώρα όρθια. Λαμβάνοντας δύσκολες αποφάσεις σε κρίσιμες στιγμές. Με γνώμονα τον ρόλο που διαδραματίζει τα τελευταία 50 χρόνια, δηλαδή από την ημέρα που ιδρύθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Οι γκρίνιες, η δυσφορία ενδεχομένως και οι προσωπικές πικρίες δεν είναι ικανές να οδηγήσουν σε αποφάσεις που συνδέονται με την πορεία του κόμματος και της κυβέρνησης. Και ούτε μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αντίβαρο την ώρα που η χώρα ανατάσσεται εντός και εκτός συνόρων. Ο ρόλος της Ελλάδας σήμερα αναγνωρίζεται διεθνώς. Αποτελεί μια δύναμη σταθερότητας σε μια περιοχή όπου οι γεωπολιτικές εξελίξεις είναι ραγδαίες.
Το ίδιο ισχύει και στο εσωτερικό. Η πολιτική σταθερότητα είναι αυτή που δημιουργεί συνθήκες ασφάλειας, μετατρέπει τη χώρα σε πόλο έλξης για επενδύσεις, οδηγεί σε καλύτερες και καλύτερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας, μειώνει την ανεργία, μειώνει τους φόρους και τις εισφορές και βελτιώνει το εισόδημα. Και όλα αυτά μέσα από διαδοχικές, παγκοσμίου επιπέδου κρίσεις.
Οπότε το ερώτημα, η απορία ίσως, έχει ως εξής: Υπάρχει στέλεχος της ΝΔ, εκλεγμένος βουλευτής που επιθυμεί την αποσταθεροποίηση; Υπάρχει δηλαδή κάποιος που με τη στάση του θα βάλει μελάνι στην πένα των σεναριογράφων και αυτών που απεργάζονται, επί σειρά ετών, σενάρια συνωμοσίας με κάθε ευκαιρία; Δύσκολο έως αδύνατον είναι η απάντηση. Ακόμη και αν υπάρχουν διαφωνίες, ακόμη και αν κάποιοι εκτιμούν ότι οι μεταρρυθμίσεις και οι τομές θα μπορούσαν να γίνονται με άλλες διαδικασίες, εφόσον ο στόχος παραμένει κοινός και αφορά τη χώρα, τους πολίτες και την κοινωνική συνοχή, δεν επιτυγχάνεται μέσα από αμφισβήτηση της κυβέρνησης. Μια τέτοια εξέλιξη θα αδικήσει το σύνολο των βουλευτών της συμπολίτευσης.
Η ιστορία έχει δείξει και οι εξελίξεις έχουν αποδείξει ότι τέτοιες κινήσεις είναι καταδικασμένες ν’ αποτύχουν. Οδηγούν στην άνοδο ακροδεξιών μορφωμάτων και στην επικράτηση λαϊκίστικων λογικών που προέρχονται από την Αριστερά και τους –με κληρονομικό χάρισμα– υποτιθέμενους εκφραστές του λαού. Αυτούς που όταν ανέλαβαν την εξουσία κατάφεραν να διαλύσουν τον κοινωνικό ιστό, να αφαιμάξουν τη μεσαία τάξη και να φέρουν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Πολιτικοί καιροσκοπισμοί δεν χωρούν σε ανάλογα πολιτικά σκηνικά. Ούτε μικροπολιτικές λογικές. Τα περί διασπάσεων, αποχωρήσεων και πρόωρων εκλογών που τεχνηέντως διακινούνται δύναται να χαρακτηριστούν όνειρα θερινής νυκτός, αν και στην πολιτική το ποτέ μη λες ποτέ ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τι σημαίνει αυτό; Οτι, ναι, κάποιος μπορεί να θεωρήσει ότι δεν ανήκει σε ένα σύνολο. Διαφωνεί με κεντρικές πολιτικές γραμμές ή δηλώνει πως διαφωνεί υποκρύπτοντας προσωπικές βλέψεις και παρορμήσεις. Στην περίπτωση αυτή, επιλέγει τον δρόμο του.
Υγ.1: Τα σενάρια που ακούγονται περί καταψήφισης του προϋπολογισμού, δηλαδή συνολικά της κυβέρνησης, έχουν κάποιες επεκτάσεις. Καταψηφίζοντας έναν προϋπολογισμό αποχωρείς και από το κόμμα που κυβερνά. Και σε αυτήν την περίπτωση δεν χωρούν ούτε δήθεν ιδεολογικοπολιτικές διαφορές ούτε… φήμες. Πολύ περισσότερο, όταν όλοι γνωρίζουν ότι θα προκληθεί αποσταθεροποίηση. Οτι δεν υπάρχουν δυνατότητες κυβερνήσεων συνεργασίας με την παρούσα Βουλή και τον πολυκερματισμό της.
Υγ.2: Μια τέτοια εξέλιξη είναι αυτή ακριβώς που θα επιτρέψει σε ακραία κόμματα να μετατραπούν σε ρυθμιστές. Και φυσικά θα οδηγήσει τη χώρα στην απαξία. Σε δυσμενή θέση και σε ό,τι αφορά το σύνολο των εξωτερικών της σχέσεων.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
