Διαβάζω τις τελευταίες ώρες για το πανό που ανήρτησε το ΚΚΕ στην Ακρόπολη, κυρίως επικρίσεις περί βεβήλωσης του μνημείου και άλλα τέτοια δυσνόητα. Λέω δυσνόητα και εννοώ προς εμένα, η οποία αίφνης αισθάνθηκα σαν να ζω σ’ άλλη γη, σ’ άλλο μέρος και όχι στην καρδιά της Αθήνας.
Η οποία Αθήνα τι εικόνα παρουσιάζει αν θέλουμε να την κοιτάξουμε κατάματα; Άθλια θα πω εγώ που την κατοικώ και προσπαθώ να επιβιώσω στο κήτος της. Έχει δει κανείς ποτέ οποιονδήποτε να ασχολήθηκε για το τι συμβαίνει έξω από την πόρτα του;
Πόσα αγάλματα, αρχαιότητες, κειμήλια ή αρχιτεκτονικά κοσμήματα είναι κατεστραμμένα όχι από τη φυσική φθορά του χρόνου, αλλά από τη μανία όλων εκείνων που θεωρούν ορθή χρήση του δημόσιου χώρου τον βανδαλισμό και όχι την περιφρούρησή του και τη διατήρηση του κάλλους του για τις επόμενες γενιές;
Δεν ξέρω πότε και αν θα μπορέσουμε να νοιαστούμε για το αισθητικά ωραίο – μάλλον ποτέ. Δεν ξέρω αν φταίνε οι κυβερνήσεις, οι δήμαρχοι, οι περιφερειάρχες, δεν έχει νόημα τώρα να φτάσουμε μέχρι το προπατορικό αμάρτημα και να τα φορτώσουμε όλα πάλι στον κατηραμένο όφι κι εκείνη την Εύα που έφαγε το μήλο.
Αν φτάσουμε όμως μέχρις εκεί, θα συναντήσουμε και το ΚΚΕ απολιθωμένο, στήλη άλατος σαν άλλη γυναίκα του Λωτ, με μια παντιέρα δεμένη στο στειλιάρι, αναμένοντας τον ερχομό της δεύτερης βασιλείας του στον κόσμο, μιας και η πρώτη έγινε συντρίμμια εκεί γύρω στο ’90.
Αλλά μέχρι να ξεσηκωθούν οι προλετάριοι όλου του κόσμου και να εφαρμόσουν τη δικτατορία τους ας σκεφτούμε μήπως είναι πιο εφικτό να λειτουργήσουμε ως πολίτες με κανόνες και όρια και όχι ως ανήλικα που έχουν μόνο δικαιώματα – όπου δικαίωμα βάλτε βανδαλισμούς, καταστροφές, αλλοιώσεις στο όνομα μιας δημοκρατίας που γεννήθηκε κάποτε εδώ, αλλά εμείς τη δώσαμε σε ορφανοτροφείο.
