Με ευρεία συναίνεση ψηφίστηκε στη Βουλή η απόκτηση της τέταρτης φρεγάτας Belharra, ένα ακόμη κρίσιμο βήμα για την ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας. Και όμως, υπήρξαν οι γνωστοί πρόθυμοι να πουν «όχι». Η Νέα Αριστερά, συνεπής στη μόνιμα ανθελληνική της στάση, καταψήφισε. Μην ξεχνάμε ότι αυτά τα στελέχη δεν είναι κάποιοι τυχαίοι διαδηλωτές με πανό, αλλά ο βασικός κορμός της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η ίδια σχολή σκέψης που έβλεπε την άμυνα ως «περιττή δαπάνη» και σήμερα συνεχίζει να υπονομεύει την εθνική ασφάλεια.
Σε αυτό το θέατρο αντιφάσεων, δεν μπορούσε να λείψει και το νέο σχήμα του Στέφανου Κασσελάκη. Ο ίδιος μιλάει για «Πατριωτική Αριστερά» και το Κίνημα Δημοκρατίας που δήθεν συνδυάζει «προοδευτισμό με πατρίδα». Ωστόσο, όταν ήρθε η ώρα της ευθύνης, καταψήφισαν κι αυτοί. Προφανώς, η «πατρίδα» στα λόγια είναι πιο βολική από τη στήριξη συγκεκριμένων αμυντικών εξοπλισμών. Γιατί αλλιώς πώς θα έβγαινε το αφήγημα του «ειρηνισμού» που γαργαλάει το εσωκομματικό ακροατήριο;
Και μετά έχουμε το ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που δεν ξέρει πια αν θέλει να λέγεται κόμμα ή σύλλογος διαφορετικών απόψεων. Νυν και πρώην γραμματείς, ο εκπρόσωπος Τύπου, ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Σωκράτη Φάμελλου, όλοι έσπευσαν να διαφωνήσουν με την υπερψήφιση. Ένα μπάχαλο οργανωμένο, με κάθε στέλεχος να τραβάει από τη δική του μεριά το σκοινί, μέχρι να σπάσει. Και τελικά, πράγματι έσπασε.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η Έλενα Ακρίτα. Η βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καμία απολύτως δέσμευση από τους πολίτες, αποφάσισε να διαφοροποιηθεί και να καταψηφίσει. Ίσως να μην την αγγίζει η ανησυχία για την εθνική κυριαρχία, αφού φρόντισε να εξασφαλίσει την ησυχία της με τρία διαμερίσματα στο Λονδίνο. Αν η Τουρκία φτάσει στο Αιγαίο, εκείνη έχει ήδη εξόδους κινδύνου.
Η εικόνα είναι καθαρή: όποιος λέει «όχι» στην ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, λέει «ναι» στην αποδυνάμωση της χώρας. Και κάποιοι στην Αριστερά, δυστυχώς, έχουν διαλέξει στρατόπεδο. Το λάθος στρατόπεδο.
