Με έκπληξη –αν και χωρίς ιδιαίτερη απορία– διάβασα δημοσίευμα που επιχειρεί να πλήξει τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, κατηγορώντας τον για «απρέπεια», επειδή –δήθεν– δεν συναντήθηκε ποτέ με τον προκάτοχό του στο υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, Δημήτρη Καιρίδη, όπως έπραξε πρόσφατα ο Μάκης Βορίδης. Ψευδές. Και το γνωρίζουν πολύ καλά όσοι δεν περιορίζονται σε πρόχειρη ή κατευθυνόμενη ανάγνωση της επικαιρότητας.
Η αλήθεια είναι ξεκάθαρη: ο Παναγιωτόπουλος όχι μόνο συναντήθηκε με τον Καιρίδη, αλλά το έκανε δύο φορές – σε απόλυτα θεσμικό και εποικοδομητικό κλίμα. Όπως ακριβώς και με τον Νότη Μηταράκη. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Με σοβαρότητα. Όπως αρμόζει σε όσους αντιλαμβάνονται τον δημόσιο ρόλο όχι ως προσωπικό σόου, αλλά ως συνέχεια ευθύνης.
Το ότι δεν ένιωσε την ανάγκη να διαφημίσει τις συναντήσεις, δεν σημαίνει πως δεν έγιναν. Από πότε, άραγε, η απουσία δημοσιότητας ισοδυναμεί με απουσία πράξης;
Όσοι έχουν γνώση τού τι πραγματικά συμβαίνει εντός του υπουργείου, γνωρίζουν καλά πως ο Παναγιωτόπουλος δεν περιορίστηκε σε τυπικές κινήσεις. Στήριξε ουσιαστικά τον Δημήτρη Καιρίδη – διακριτικά μεν, αλλά ενεργά. Ενδεικτικά, απέστειλε επιστολή στήριξης προς όλους τους Ευρωπαίους ομολόγους του, καθώς ο Καιρίδης διεκδικεί τη θέση του διευθυντή στο Διεθνές Κέντρο Μεταναστευτικής Πολιτικής, στη Βιέννη.
Και κάτι τελευταίο: ο Παναγιωτόπουλος έχει ήδη αποχωρήσει από την ενεργό κυβερνητική σκηνή. Δεν διεκδικεί τίποτα. Γιατί λοιπόν τέτοιο μένος; Ίσως επειδή, για κάποιους, η σιωπηλή αξιοπρέπεια ενοχλεί. Δεν βολεύει όταν δεν συνοδεύεται από πόζες και μικροπολιτική.
Easy Writer
