Αυτό που θα συμβεί σε λίγες ώρες στον Λευκό Οίκο θα καταγραφεί σαν ένα ιστορικό σταυροδρόμι για την Ουκρανία και ταυτόχρονα μια δοκιμασία για την αξιοπιστία και την αποφασιστικότητα της Ευρώπης να υπερασπιστεί κοινές αξίες και συμφέροντα.
Οι Ουκρανοί, που υφίστανται τις συνέπειες του πολέμου, θέλουν την ειρήνη περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ωστόσο, η πρόθεση του Ντόναλντ Τραμπ να τερματίσει τον πόλεμο με κάθε κόστος, είναι ανησυχητικό σημάδι. Ευλόγως ο Ζελένσκι αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τη θερμή υποδοχή του στον Πούτιν και την περιφρόνησή του για τις ανησυχίες των Ουκρανών, οι οποίοι δεν θέλουν να δουν τα εδάφη τους να διαπραγματεύονται από τις παγκόσμιες υπερδυνάμεις, και να αναμένουν από τον Ρώσο δικτάτορα να αναλάβει την ευθύνη των ειρηνευτικών διαδικασιών.
Ο Πούτιν φαίνεται βέβαιο ότι έχει τον έλεγχο, χωρίς να διακινδυνεύει τίποτα, ακόμη και αν σταματήσει προσωρινά τις εχθροπραξίες για να προετοιμάσει έναν άλλον γύρο αυτού που θεωρεί ως ιστορική αποστολή για την καταστροφή της ουκρανικής ταυτότητας και του κράτους.
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν υποστήριξε ποτέ την Ουκρανία όπως έπρεπε ή άσκησε πίεση στη Ρωσία, πιθανώς δελεασμένος από ευκαιρίες συνεργασίας και πεπεισμένος από τον Πούτιν ότι τα στρατεύματά του μπορούν εύκολα να νικήσουν την Ουκρανία. Ο Αμερικανός πρόεδρος φαίνεται να υποτιμά τη χώρα που εισέβαλε, όπως ακριβώς την υποτίμησε ο Πούτιν κατά τη διάρκεια της αποτυχημένης προσπάθειας να καταλάβει το Κίεβο «σε τρεις ημέρες».
Προφανώς οι συνομιλίες για εγγυήσεις ασφαλείας για την Ουκρανία είναι ενθαρρυντικές. Ωστόσο, αυτές θα πρέπει να έχουν απτά αποτελέσματα, όχι όπως εκείνο το περίφημο Μνημόνιο της Βουδαπέστης, σύμφωνα με το οποίο η Ρωσία, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο δεσμεύτηκαν να σεβαστούν την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας σε αντάλλαγμα για την εγκατάλειψη των πυρηνικών όπλων της.
Σ’ αυτήν τη φάση ας ελπίσουμε ότι απόψε οι Ευρωπαίοι ηγέτες που συνοδεύουν τον Ζελένσκι θα διασφαλίσουν ότι η Ουκρανία δεν είναι μόνη.
