Το πρώτο θύμα οπαδικής βίας, εντός γηπέδου, στην Ελλάδα ήταν ο Χαράλαμπος Μπλιώνας, φίλαθλος της ΑΕΛ, ο οποίος έπεσε νεκρός στις 26/10/1986, από φωτοβολίδα που εκτοξεύθηκε από «οπαδό» της αντίπαλης ομάδας, στον αγώνα ΑΕΛ-ΠΑΟΚ, εκείνης της χρονιάς. Η φωτοβολίδα που έκοψε την καρωτίδα του άτυχου Μπλιώνα ήταν παρόμοια με εκείνη που χτύπησε πριν από μερικές ημέρες τον αστυνομικό, ο οποίος δίνει τη μάχη να κρατηθεί στη ζωή, με τους οικείους του οποίου ενώνουμε όλοι τις σκέψεις και τις καρδιές μας.
Παρόμοια ήταν και τα ταπεινά ελατήρια εκτόξευσης της δολοφονικής πρόθεσης των χούλιγκαν που στρέφουν το μένος της διαταραγμένης σχέσης με τον ίδιον τους τον εαυτό, τυφλά, είτε ενάντια σε φιλάθλους άλλων ομάδων, είτε στα όργανα τήρησης της τάξης και επιβολής του νόμου, o οποίος, 37 χρόνια μετά τον πρώτο νεκρό στα ελληνικά γήπεδα, εξακολουθεί να μην έχει δώσει την απάντηση που απαιτεί και περιμένει η κοινωνία στο πρόβλημα της αθλητικής βίας.
Αρκετά χρόνια έχουν περάσει και από τις 13/09/1997, την ημέρα που ο θρύλος εκείνης της ΑΕΛ, για την οποία ο δύσμοιρος Μπλιώνας είχε πάει στο γήπεδο, εκείνη τη μοιραία ημέρα, ο Γιώργος Μητσιμπόνας, έφυγε από κοντά μας, όχι εξαιτίας οπαδικής βίας, αλλά με τον βίαιο και αδόκητο τρόπο ενός αυτοκινητικού ατυχήματος. Οταν είχα λάβει, σε ηλεκτρονική μορφή, το τραγούδι που έγραψε ένας ξάδελφός του για τη μνήμη του και άρχισα να το ακούω από τα ηχεία του υπολογιστή μου, συγκινητικές σκέψεις και νοσταλγικές αναμνήσεις γέμισαν το μυαλό μου.
Τα γκολ του στις καθυστερήσεις των αγώνων της ΑΕΛ με τον ΠΑΟΚ και τον Ηρακλή, με τα οποία η «Βασίλισσα του κάμπου» αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Χειμώνα και τελικά Ελλάδος –αντίστοιχα– εκείνη τη «μαγική» σεζόν 1987-88. Ιδιαίτερα δε εκείνο τα ανεπανάληπτο «ψαλιδάκι» του την Πρωτομαγιά του 1988 θα μπορούσε να το είχε σκοράρει μόνον ο Ερικ Κάστελ, μέσα από τις σελίδες του «Μπλεκ», όπου τότε πρωταγωνιστούσε στα «Μυστικά του Παμπλίτο» αλλά και στα παιδικά όνειρα όλων ημών, που ως μαθητές του δημοτικού πανηγυρίζαμε για τις νίκες της ΑΕΛ και κλαίγαμε για την –κατά την παιδική μας γνώμη– άδικη ποινή της υπόθεσης Τσίγκοφ. Στη Λάρισα οι δρόμοι έκλεισαν πρώτα για την ΑΕΛ και ύστερα για τα μπλόκα των αγροτών...
Και έπειτα το θαυμάσιο γκολ του, πάλι την τελευταία στιγμή, στο 2-1 με την Ξαμάξ στο Αλκαζάρ, αλλά και το χαμένο πέναλτί του στην Ελβετία. Τότε τα χρόνια ήτανε αλλιώς. Τα στόπερ και οι λίμπερο, αλλά και γενικά οι άνδρες, οι πατεράδες και οι θείοι μας ήτανε «παλαιάς κοπής». Ελάχιστα αυτοκίνητα είχαν air condition και έτσι, την Πρωτομαγιά του 1988, γυρνούσαμε απ’ τον Πλαταμώνα –το επίνειο της Λάρισας– με τα παράθυρα ανοιχτά, με τις ιαχές και τα κορναρίσματα των πανηγυρισμών να εισβάλλουν θριαμβευτικά από τα κατεβασμένα τζάμια, ήδη από τη λεγόμενη «ευθεία του [εργοστασίου] Ζαχάρεως», στην παλιά εθνική οδό. Ελάχιστοι μπαμπάδες γνώριζαν αγγλικά, ακόμη πιο λίγοι είχαν μετεκπαιδευτεί στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, αλλά ακόμη και αυτοί, όπως ο δικός μου, επέμεναν να προφέρουν το πέναλτι ως μπέναλντι, ιδιαίτερα όταν το έχανε ο Μητσιμπόνας.
«Το άλογο της ένδοξης ΑΕΛ»
Το τραγούδι συνεχίζει να στέλνει τις ψηφιακές συγχορδίες του από το laptop μου... «ακόμη και το άλογο της ένδοξης ΑΕΛ μας, εδάκρυσε στο μνήμα σου, μαζί με τις καρδιές μας» κι εγώ αναθυμούμαι το ποίημα του Καβάφη «Τα άλογα του Αχιλλέως» και τους στίχους «Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο, που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος, άρχισαν τ’ άλογα να κλαίνε του Αχιλλέως...», τότε που οι Μυρμιδόνες έκοβαν τις χαίτες των αλόγων τους, σε ένδειξη πένθους για τους νεκρούς πολεμιστές τους.
Και πολλά χρόνια πιο μετά, μέσα στην Τούμπα, με την ΑΕΛ να παίζει με τον ΠΑΟΚ και εμείς να παρακολουθούμε το παιχνίδι από τις θέσεις των οπαδών του ΠΑΟΚ, κρυφοί υποστηρικτές της ΑΕΛ. Ο Μητσιμπόνας αφήνει την άμυνα και καλπάζει στην επίθεση περιμένοντας την κάθετη μπαλιά από το κέντρο. Η μπάλα χάνεται, οι παίκτες του ΠΑΟΚ αντεπιτίθενται και ο θείος μου δεν αντέχει. Προδίδεται και φανερώνει ποια ομάδα υποστηρίζει πραγματικά, φωνάζοντας, μέσα στην κερκίδα των φανατικών οπαδών των αντιπάλων, αυτό που εδώ και δεκατρία χρόνια έγινε κραυγή όλης της φίλαθλης Λάρισας: «Γύρνα πίσω, ρε Μητσιμπόνα!» και πλέον, κραυγή όλης της φίλαθλης Ελλάδος, για τα θύματα του αποτρόπαιου χουλιγκανισμού: «Γύρνα πίσω, ρε Αλκη, ρε Μπλιώνα, ρε Γιώργο, ρε Θύμιο, ρε Μιχάλη, ρε Γιάννη, ρε Κώστα, ρε Νάσο, ρε Αρη, ρε Τόσκο...» Και πόσοι ακόμα;
* MD, MSc, PhD, ψυχίατρος, διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, πρόεδρος Δ.Σ. ΚΕΘΕΑ, μέλος Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας
