Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθούμε όλες τις παραστάσεις της γενναίας αντιπολίτευσης που αγωνίζεται με αυταπάρνηση για τα δίκια του Λαού, κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Όπως άλλωστε παρακολουθούσαμε ανέκαθεν όλα τα είδη θεάτρου, δράματα, τραγωδίες –αρχαιοελληνικές, κυρίως–, κωμωδίες, κωμειδύλλια, παρλάτες, μονολόγους και πρόζα, επιθεωρήσεις.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Με το μεγάλο πλεονέκτημα της περίπτωσης του εν αναμονή κυβερνο-ΣΥΡΙΖΑ, ότι να, τα ’χεις εδώ, μπροστά σου, όλα τα είδη σε ένα και εντελώς δωρεάν. Στη Βουλή, στην τηλεόραση, σε συνεντεύξεις, σε συγκεντρώσεις, παντού.
Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που περιγράφονται τα πράγματα, το ύφος των ηρώων, η αφήγηση των μύθων, ο στόμφος και η ένταση, τα φωνητικά και οι οιμωγές του χορού που ψηφίζει με τα χέρια ψηλά, η περιστρεφόμενη προς όλες τις κατευθύνσεις σκηνή, ο από μηχανής πάντα γελαστός θεός, οι δραματικές εκφράσεις των ηθοποιών που κουνάνε το δάχτυλο.
Ιδίως βεβαίως το τουπέ του πρωταγωνιστή, του ζεν πρεμιέ, που ως νέος κύκλωψ, μεθυσμένος από μεγαλείο, όλους τους υπόλοιπους τους τρώει έναν-έναν. Με το σηκωμένο φρύδι, με το συνοφρυωμένο βλέμμα και το γεμάτο ρυτίδες μέτωπο, παρά τα μπότοξ και τη φροντίδα των κολαούζων, ιδίως όταν εμφανίζεται ως ο ηγέτης του άλλου μετώπου, του προοδευτικού.
Πότε προβληματισμένος, σκεπτικός και κάπως βαρύς, με τους ώμους να χρήζουν ευθυγράμμισης και ζυγοστάθμισης, λόγω του ότι επ’ αυτών φέρει, εντελώς μόνος, το βάρος και την ευθύνη μιας ολόκληρης χώρας, ομού και του ηρωικού λαού της, και πότε καλαμπουρτζής και χιουμορίστας με τα ανεκδοτάκια του, τσαχπίνης, παιγνιώδης, γελαστερός και καραμπουζουκλής.
Με κάτι θανατηφόρα αστεία που παγώνει το αίμα σου και με μια εξίσου φονική επίδειξη γνώσεων, αλλά, σε κάθε περίπτωση, καλλιτέχνης ρολίστας, όσο για τους ρόλους που υποδύεται, ούτε να το συζητάμε –και Αντρέας και Πάκης και Αρης και Ζέρβας και Τραμπ και Μαδούρο.
Και δεν είναι μόνος του, έτσι; Ολοι οι γύρω-γύρω θίασοι είναι επί σκηνής, σε δρόμους, πλατείες και συναυλίες, κάτι θέλουν να μας πουν οι καλλιτέχνες, αλλά είναι κάπως φλου αρτιστίκ. Η παράσταση άλλωστε μόλις άρχισε και πρέπει να κάνουμε λίγο υπομονή. Εδώ είμαστε, δεν χανόμαστε.
