Κάποιοι λένε ότι στη χώρα μας δεν έχουμε παράδοση συναινέσεων, ότι είναι πολύ δύσκολο να συνεννοούμαστε, να συνεργαζόμαστε, να ανταλλάσσουμε απόψεις με δημιουργικό τρόπο και να προχωράμε σε συνθέσεις, αλλά δεν έχω καταλάβει ακόμα ποιοι τα λένε αυτά τα πράγματα και πού τα βρήκανε γραμμένα.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Επειδή έχω μακρά κοινοβουλευτική πείρα –όπως λένε οι παλιοί– σας διαβεβαιώ ότι όλα αυτά περί ασυνεννοησίας και ακραίων πολιτικών αντεγκλήσεων που προκαλούν δήθεν τοξικό κλίμα είναι αυθαίρετες τοποθετήσεις, φαύλοι και έωλοι ισχυρισμοί.
Πάντοτε στη Βουλή υπήρχε ένα περιβάλλον υψηλής ποιότητας πολιτικού διαλόγου, όλοι άκουγαν προσεκτικά τι έλεγε ο αντίπαλος και προσπαθούσαν να απαντούν με επιχειρήματα, ποτέ με αποδοκιμασίες, ύβρεις, αλαλαγμούς και «κάτσε κάτω, ρε μαλάκα», «βούλωσ’ το, ηλίθιε, κι άμα είσαι άντρας έβγα έξω να τα πούμε», όπως συχνά συμβαίνει σε Κοινοβούλια τριτοκοσμικών χωρών.
Και όχι μόνο στη Βουλή, αλλά και στα Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια, δεδομένου ότι έχω διατελέσει και δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων επί δημαρχίας Νικήτα Κακλαμάνη και περιφερειακός σύμβουλος, επικεφαλής μάλιστα της παράταξης «Αττική Γη» επί προεδρίας Γιάννη Σγουρού, στον Δήμο Αθηναίων με κυβερνώσα την επάρατη Δεξιά και στην Περιφέρεια Αττικής με κυβερνώσα την ΠΑΣΟΚαρία, άρα τα έχουμε δει όλα και είμαστε πολύ ευχαριστημένοι και μπράβο μας.
Αφού λοιπόν στο ελληνικό Κοινοβούλιο και στα «διοικητήρια» Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης το επίπεδο είναι τόσο υψηλό και από πολλών χρόνων κεκτημένη η διάθεση συνεννόησης και συνεργασίας, πώς βγαίνουν διάφορα τσουτσέκια και ισχυρίζονται και διαδίδουν τέτοιες ανοησίες, ότι δεν γίνεται να έχουμε κυβερνήσεις συνεργασίας;
Πά’ να πει ότι στις προσεχείς εκλογές, που θα γίνουν μάλιστα με ένα σύστημα απλής αναλογικής, εύκολα μπορεί να προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας με τη σύμπραξη τριών, τεσσάρων ή και πέντε κομμάτων, όπου όλοι θα συμφωνήσουν σε ένα πρόγραμμα, σιγά το δύσκολο, κάθε αρχηγός θα προτείνει τον πρωθυπουργό της αρεσκείας του και κατόπιν αδιαβλήτου κληρώσεως θα προκύψει κάποιος για να αναλάβει αυτό το εύκολο έργο. Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;
Και για να τελειώνουμε, μια και αρχίσαμε αυτήν την κουβέντα, όλοι ξέρουμε τι χρειάζεται για να πάει μπροστά η χώρα και δόξα τω Θεώ υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι να εργαστούν για τη σωτηρία της. Και μάλιστα καλόν είναι να μην τη σώσουν κιόλας, γιατί μετά τι ανάγκη και καθήκον σωτηρίας της ηρωικής πατρίδας μας θα αναλάβει ο επόμενος; Είναι άτοπον, διότι αν κάποιος σώσει τη χώρα, τελειώσαμε. Τι θα έχουμε να κάνουμε μετά;
Έναν πρωθυπουργό θα τον… βρούμε
Συμφωνώντας λοιπόν μέχρι κεραίας με όσα είπε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, ο φίλος μας ο Νίκος, στην τελευταία εκδοχή των ποικίλων τοποθετήσεών του, πλέουμε πλησίστιοι και με ούριο άνεμο προς τις εκλογές και ψηφίζουμε ελεύθερα και απροκατάληπτα ό,τι μας φωτίσει ο Θεός, αφού έτσι κι αλλιώς η λύση είναι δεδομένη, όπως αναλυτικά περιγράψαμε παραπάνω.
Ως φαίνεται μάλιστα, και ο ίδιος ο σ. Νίκος απεκδύεται του δικαιώματός του να γίνει πρωθυπουργός, ακόμα κι αν το κόμμα του έρθει πρώτο. Κάποιον θα βρούμε, όπως λέει ο ίδιος.
Συμπερασματικά, αν δεν βγει ο πρώτος, θα βγει ο δεύτερος, κι αν βγει ο τρίτος ή ο τέταρτος, πάλι ωραίοι είμαστε. Εναν πρωθυπουργό, ε, του κερατά, θα τον βρούμε, σιγά το δύσκολο. Μόνο εγώ ξέρω πέντε-έξι διαθέσιμους. Κι όχι μόνο εγώ, όλοι ξέρουμε ανθρώπους που λένε «Α ρε, και να ’μουνα μια μέρα πρωθυπουργός!»
Ε, θα τσιμπήσουμε έναν και θα τον βάλουμε να κάνει αυτήν τη βρομοδουλειά. Καλό βόλι, συμπατριώτες, η δημοπρασία δεν έχει αδιέξοδα. Μόνο έξοδα έχει, αλλά λεφτά υπάρχουν.
