Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη είναι το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Εκατομμύρια άνθρωποι αναξιοπαθούντες, καταπιεσμένοι, κατατρεγμένοι ή ακόμα και διωκόμενοι στις χώρες τους προσπαθούν με κάθε τρόπο, διασχίζοντας χιλιάδες χιλιόμετρα, αψηφώντας δυσκολίες, διακινδυνεύοντας ακόμα και τη ζωή τους, να καταφέρουν να έρθουν και να εγκατασταθούν σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα.
Γράφει ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ
Είναι γνωστό πως δεν υπάρχει ασφαλέστερο μέρος από την Ευρώπη για να ζει κάποιος. Μιλάμε για χώρες δημοκρατικές, φιλελεύθερες, που σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, και είναι ακριβώς αυτό που ωθεί εκατομμύρια ανθρώπων να θέλουν να ζήσουν εδώ. Πράγματα γνωστά ακόμα και σε όσους εμφανίζονται ως αντιευρωπαϊστές, σε όσους κατηγορούν και καταγγέλλουν την Ευρώπη περίπου ως ένα σύστημα συμφερόντων κι εκμετάλλευσης!
Η Ευρώπη και η Ελλάδα χρειάζονται μετανάστες, ως ανθρώπινο δυναμικό, αλλά δεν μπορούν να γίνουν το καταφύγιο όλων των ανθρώπων της γης, γι’ αυτό και υπάρχουν τα σύνορα, οι νόμιμες διαδικασίες μετανάστευσης και οι υπηρεσίες παροχής ασύλου.
«Η Ελλάδα είναι και πρέπει να είναι μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους τους κατατρεγμένους», αυτό το πολύ συγκινητικό ανθρωπιστικό μήνυμα εξέπεμπαν στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά δεν μας είπαν ποτέ πόσα εκατομμύρια χωράνε σ’ αυτή την ανοιχτή αγκαλιά. Ετσι, εκατοντάδες χιλιάδες μπήκαν παράνομα στη χώρα και ζούσαν σε άθλιες συνθήκες, εγκλωβισμένοι εδώ όσοι δεν κατάφερναν να φύγουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Η συντρόφισσα Τασία, απαντώντας σε όσους τη ρωτούσαν τι θα γίνει μ’ αυτούς τους ανθρώπους, μας πληροφορούσε ότι «απλώς λιάζονται στις πλατείες και μετά εξαφανίζονται», ήταν, δε, πάνω από δύο εκατομμύρια όλοι αυτοί κι ακόμα δεν ξέρουμε πόσοι έχουν παραμείνει. Τα ξεχάσαμε αυτά;
Τα σύνορα μιας ευρωπαϊκής χώρας, που μάλιστα είναι και «πύλη εισόδου», δεν μπορεί να είναι ορθάνοιχτα του τύπου «μπάτε, σκύλοι, αλέστε», αλλά ούτε και σφραγισμένα. Είναι απολύτως αναγκαίο να φυλάσσονται και να επιτρέπεται η είσοδος στην χώρα και στην Ευρώπη μόνο σε όσους είναι εφοδιασμένοι με νόμιμα έγγραφα και σ’ αυτούς που δικαιούνται ασύλου. Γιατί λοιπόν κράζουν οι κράχτες;
Μέτρο φύλαξης
Κάποιοι μας έλεγαν ότι δεν μπορούμε να αρνηθούμε στους πρόσφυγες να καταφύγουν εδώ, όμως πρόσφυγες είναι μόνο αυτοί που φεύγουν από εμπόλεμες ζώνες, όπως ήταν π.χ. η Συρία, και είναι πρόσφυγες μόνο στην πρώτη επόμενη ασφαλή χώρα που μπορούν να φτάσουν.
Το ποσοστό των πραγματικών προσφύγων στη χώρα μας είναι ελάχιστο, ως προς το σύνολο όσων έρχονται. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι λαθραίως διακινούμενοι, παράτυποι μετανάστες, που η χώρα πρώτης υποδοχής Τουρκία «τους έσπρωχνε» εδώ, χρησιμοποιώντας τους ως εργαλείο αποσταθεροποίησης της χώρας μας.
Ακριβώς για το λόγο αυτόν η ολοκλήρωση της κατασκευής του φράχτη, σ’ όλο το μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων στον Εβρο, δεν είναι μέτρο «απάνθρωπης διαχείρισης νόμιμων μεταναστευτικών ροών», όπως πολλοί «περίεργοι» και πολύ «ευαίσθητοι» αρέσκονται να προπαγανδίζουν.
Είναι απαραίτητο μέτρο φύλαξης των συνόρων μας από κακόβουλες μεθοδεύσεις των αγαπημένων μας γειτόνων, που με πούλμαν, κλούβες και λεωφορεία κουβαλούσαν στη μεθόριο στίφη λαθρο-παρανόμων και με βία τους ανάγκαζαν να περάσουν το ποτάμι. Είναι εργαλείο εθνικής άμυνας ο φράχτης του Εβρου.
Στα τεσσεράμισι χρόνια των ΤσιπροΚαμμένων τα σύνορά μας στον Εβρο ήταν σχεδόν αφύλακτα όπως και τα θαλάσσια, αφού ο τότε πρωθυπουργός είχε πει το περίφημο «έχει η θάλασσα σύνορα και δεν το ξέρουμε;»
Το Λιμενικό και η Frontex κατάφεραν να περιορίσουν τις διά θαλάσσης ροές κι έτσι προέκυψε η ανάγκη να ολοκληρωθεί η κατασκευή του φράχτη του Εβρου, για τον οποίο η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση ομιλεί άπταιστα κινέζικα.
Ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι λένε για να καταλάβουμε κι εμείς.
