Πυρ κατά βούληση εξαπέλυσε ο Γιώργος Τσίπρας κατά πάντων, υπερασπιζόμενος τον Στέφανο Κασσελάκη, με άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών.
Στο άρθρο του στην ΕφΣυν, με τίτλο «Μπορεί ένας πετυχημένος μετανάστης στις ΗΠΑ να ηγηθεί του ΣΥΡΙΖΑ;», ερώτημα στο οποίο απαντάει καταφατικά, ο Γιώργος Τσίπρας επιτίθεται εκ νέου στους υποστηρικτές της Έφης Αχτσιόγλου: «...θιασώτες της αριστεροσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ταυτόχρονα εκφραστές αντιλήψεων ελιτίστικων, μειοψηφικών, ατομικίστικων και αδιάφορων να εκφράσουν και να εκφραστούν πλατιά τμήματα της κοινωνίας. Αυτού του είδους η αριστεροσύνη εκφράστηκε με αριστερόμετρα, υπονόμευση της κοινωνικής και πολιτικής διεύρυνσης, απέχθεια για αυτοκριτική για πεπραγμένα και δηλώσεις, περιορισμό της κοινωνικής διείσδυσης (η νεολαία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα) και ταυτόχρονα αγαστές σχέσεις ορισμένων με συστημικά κέντρα...»
Το άρθρο του Γιώργου Τσίπρα
«Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι σαρξ εκ της σαρκός του ΣΥΡΙΖΑ. Γνωστό στέλεχος της «Ομπρέλας» είπε μάλιστα πως το καταστατικό «μπάζει» γιατί δεν μπορεί ένα μέλος με βρεφική κομματική ηλικία να είναι υποψήφιος πρόεδρος (και επίσης δεν πρέπει να εκλέγεται από τον λαό). Σεβαστά και συζητήσιμα όλα αυτά.
Το ερώτημα είναι αν θα γίνονταν τέτοιες επισημάνσεις αν στη θέση του Σ.Κ. ήταν ένας μετανάστης στη Γερμανία με την ίδια βρεφική κομματική ηλικία, ας πούμε καθηγητής Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, με αντιλήψεις ευρωπαϊκής Αριστεράς. Το «σαρξ εκ της σαρκός» υποθέτω δεν θα ήταν τότε μεγάλο πρόβλημα, ούτε και ότι ορισμένες αντιλήψεις πτερύγων της ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν είναι πολύ κοντά στην κουλτούρα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλο ερώτημα: αφού ένα συνέδριο ως ανώτατο όργανο μπορεί να αλλάξει τα πάντα, γιατί σύντροφοι όπως ο παραπάνω δεν πρότειναν την παραπομπή εκλογής νέου προέδρου σε ένα συνέδριο, αλλά πίεσαν, αντίθετα, για την άμεση εκλογή από τον λαό τής τότε «σίγουρης» Εφης Αχτσιόγλου; Εχει κάποια σχέση αυτό με τη συντριπτική εικόνα υπεροχής της Εφης Αχτσιόγλου που φιλοτεχνούσαν τα συστημικά ΜΜΕ ανάμεσα στους τότε τέσσερις υποψήφιους;
Οσοι προερχόμαστε από ορισμένες εκδοχές της Αριστεράς στη χώρα μας, εντός και εκτός του παλιού ΣΥΝ, μπορεί να έχουμε αλλάξει ιδεολογικές και πολιτικές απόψεις για ζητήματα πριν ή αφού ενταχθήκαμε στον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο ένα στοιχείο που δεν αλλάξαμε είναι η πεποίθηση για την αναγκαία σχέση ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό, ανάμεσα στο κομματικό και το κοινωνικό, το γραφειοκρατικό και το δημοκρατικό, το διανοούμενο και το λαϊκό.
Ενώ στο επίπεδο της κομματικής βάσης κυριαρχούν σε πολλές περιπτώσεις συλλογικές πεποιθήσεις και στάσεις ζωής και είναι αυτές που διατηρούν τον ΣΥΡΙΖΑ ζωντανό, στο επίπεδο του ανώτερου στελεχικού δυναμικού ο ατομισμός κ.λπ. έχει σημαντικά εισχωρήσει. Το να παριστάνουμε ότι ο Στέφανος Κασσελάκης απειλεί μια κουλτούρα που εμείς οι ίδιοι είτε έχουμε προ καιρού εγκαταλείψει, είτε συμβιβαστήκαμε με την εγκατάλειψή της, είναι η μέγιστη υποκρισία.
Το παράδοξο ένας «ναυτιλιακός μπρόκερ» (όπως αποκάλεσε τον Σ.Κ. ο Ν. Φίλης) να δίνει τη δυνατότητα επανεμβάπτισης του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνική πλειοψηφία στην οποία αναφέρεται, οφείλεται από τη μια μεριά σε έναν τρόπο κομματικής λειτουργίας που μακράν απέχει από τις θετικές πτυχές της κληρονομιάς του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, τρόπο λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ που προϋπάρχει του Σ.Κ. και δεν τον φέρνει ο Σ.Κ.
Αλλά οφείλεται περισσότερο σε κάτι άλλο. Οτι πολλοί θιασώτες της αριστεροσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ταυτόχρονα εκφραστές αντιλήψεων ελιτίστικων, μειοψηφικών, ατομικίστικων και αδιάφορων να εκφράσουν και να εκφραστούν πλατιά τμήματα της κοινωνίας. Αυτού του είδους η αριστεροσύνη εκφράστηκε με αριστερόμετρα, υπονόμευση της κοινωνικής και πολιτικής διεύρυνσης, απέχθεια για αυτοκριτική για πεπραγμένα και δηλώσεις, περιορισμό της κοινωνικής διείσδυσης (η νεολαία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα) και ταυτόχρονα αγαστές σχέσεις ορισμένων με συστημικά κέντρα (!).
Υπάρχει ένα καίριο ερώτημα που τίθεται από τα πράγματα είτε το βλέπουμε, είτε αρνούμαστε να το δούμε: πώς εξηγείται ένας νιόφερτος σύντροφος από το πουθενά να συγκινεί τόσο πολύ τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ; Η απόπειρα να αποδοθεί αυτό το φαινόμενο στα ΜΜΕ είναι αντικειμενικά άστοχη γιατί τα μεγάλα ΜΜΕ, είτε ακραιφνώς μητσοτακικά είτε άλλα, στήριξαν μέχρι σήμερα Εφη Αχτσιόγλου και βάλλουν μόνο κατά του Σ.Κ. Είναι η συνέχεια του άλλου ερωτήματος: γιατί στις δύο βουλευτικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε απλά, αλλά κατέρρευσε; Και ενός ακόμη ερωτήματος: γιατί η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του 36% και του 32% ψήφιζαν βασικά Αλέξη Τσίπρα παρά ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχει κανείς που δεν το έχει αντιληφθεί; Ή μήπως έφταιγε τάχα για αυτό ο «αρχηγισμός του Αλέξη»; Οσο μένος και αν στρέφεται από συντρόφους στον Σ.Κ., τα προηγούμενα ερωτήματα αναμένουν απάντηση. Και το λέω με κάθε συντροφική διάθεση. Καιρός να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.
Μπροστά μας έχουμε όλη τη δυνατότητα και όλο τον δημοκρατικό χώρο να συζητήσουμε συντροφικά, να επανεξετάσουμε ιδέες και πολιτικές, τρόπους λειτουργίας και τους δεσμούς μας με την κοινωνία. Υποτίθεται ότι μας ενώνει η ανάγκη να κερδηθεί η κοινωνική πλειοψηφία σε μια προοδευτική πολιτική και προοπτική. Μας ενώνει; Υποτίθεται ότι μας ενώνει η ανάγκη για περισσότερο δημοκρατική εσωτερικά, πιο ανοιχτή προς την κοινωνία κομματική λειτουργία. Μας ενώνει; Αν μας ενώνουν αυτά, οι διαφορές μας για το στιλ και τις πολιτισμικές καταβολές του καθενός μας είναι δευτερεύουσες. Ιδιαίτερα σε ένα ιδεολογικά πολυσυλλεκτικό κόμμα στο τιμόνι πρέπει να είναι η πολιτική. Οχι η ιδεολογία, όχι το στιλ, απολίτικο ή υπερπολιτικό και ανούσιο. Στο πεδίο της πολιτικής θα κριθεί ο Στέφανος Κασσελάκης ως επόμενος πρόεδρος, όπως και όλοι μας, όχι στις επιδόσεις στα αριστερά κλισέ.
Την Κυριακή θα ανοίξει μια νέα περίοδος και η ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κοινωνική πλειοψηφία που πρέπει να εκφράσει. Να είμαστε όλοι εκεί.»
