Δεν υπερασπιζόμαστε τους Ουκρανούς επειδή είναι ανθεκτικοί όπως ο χάλυβας, τους υπερασπιζόμαστε επειδή η Ουκρανία είναι μια ανεξάρτητη, κυρίαρχη και ελεύθερη χώρα που καλείται τελεσιγραφικά να συνθηκολογήσει εκχωρώντας στον Ρώσο εισβολέα μέρος της εθνικής της κυριαρχίας.
Μέχρι πριν από μερικά 24ωρα, εν μέσω εθνικού πένθους που προκάλεσαν οι βομβαρδισμοί των Ρώσων, οι Ουκρανοί γιόρτασαν τη μνήμη της επανάστασης του 2004 και του 2013, όταν χιλιάδες πολίτες βγήκαν στους δρόμους για να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους να αποφασίσουν για το μέλλον τους. Ένα ευρωπαϊκό και ελεύθερο μέλλον.
Συνεπώς, η υπεράσπιση της Ουκρανίας, τουλάχιστον για την Ευρώπη, είναι η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας μιας ανεξάρτητης χώρας, είναι η υπεράσπιση ενός ευρωπαϊκού λαού που θέλει να ζήσει σύμφωνα με τους κανόνες και τις αξίες της Δύσης, είναι η υπεράσπιση ενός λαού που αντιστέκεται στον ακόρεστο αναθεωρητισμό του Πούτιν και στον «τσαμπερλενισμό» ανιστόρητων ηγετών.
Για κάθε δημοκράτη –ανεξαρτήτου απόχρωσης– η υπεράσπιση της Ουκρανίας δεν είναι μια πράξη γενναιοδωρίας. Η υπεράσπιση της Ουκρανίας είναι καθήκον που δεν επιδέχεται αναβολή και που σε κάθε περίπτωση τα όριά του δεν εξαντλούνται στις 27 Νοεμβρίου. Γιατί η υπεράσπιση του ευρωπαϊκού και του αμερικανικού συμφέροντος κοστίζει πολύ λιγότερο από μια ιταμή συνθηκολόγηση.
