Η κακοδαιμονία της χώρας δεν οφείλεται σε μια αόρατη δύναμη που επιβάλλεται σε βάρος των συμφερόντων του λαού, αλλά στο γεγονός ότι στο συλλογικό υποσυνείδητο του λαού η έννοια του κράτους ταυτίζεται με την έννοια της κοινωνίας. Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών πιστεύει ότι η λύση στα προβλήματά του είναι ένα καλύτερο και παραγωγικότερο κράτος, ενώ αρνείται να παραδεχθεί ότι η πηγή των προβλημάτων του είναι το κράτος.
Του Χάρη Παυλίδη
Στη βάση αυτής της παραδοχής οι Έλληνες θεωρούν ότι οι ανάγκες της κοινωνίας είναι ταυτόσημες με τις ανάγκες του κράτους. Πρόκειται για την απόλυτη παραπλάνηση την οποία φροντίζουν να συντηρούν οι κυβερνήσεις. Περισσότερο εκείνες που χρησιμοποιούν ιδεολογικά το κράτος και λιγότερο εκείνες που εκμεταλλεύονται το κράτος ώστε να χρησιμοποιούν τους μηχανισμούς του.
Και οι μεν και οι δε αποδέχονται τον εξαναγκασμό του κράτους προς τους πολίτες και μάλιστα με την συγκατάθεση των ίδιων των πολιτών! Τα κόμματα λοιπόν, τα αστικά εννοείται, αντί να έρθουν σε ρήξη μαζί του και να συγκρουστούν, συμπλέουν αρχικά μαζί του και εν συνεχεία αφού καταστούν υπηρέτες του κρατικού μηχανισμού έρχονται σε σύγκρουση με την κοινωνία, η οποία όμως προηγουμένως έχει συναινέσει στον εξαναγκασμό της από το κράτος αφού έχει ταυτίσει το συμφέρον της με το δικό του.
Δεν έχει νόημα να πούμε τι είναι και τι δεν είναι φιλελευθερισμός. Θα είχε νόημα εφόσον το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα δεν είχε κάτι σαν μαγνητικό πεδίο που το τραβούσε προς τα αριστερά ακόμη και όταν ο κόσμος πήγαινε δεξιά. Θα είχε περισσότερο νόημα εφόσον τα κόμματα που πρεσβεύουν τις αρχές του δεν «πουλούσαν» φιλελελευθερισμό για να αγοράσουν «σοσιαλισμό». Εν ολίγοις θα είχε νόημα να συζητάμε τι είναι και τι δεν είναι φιλελευθερισμός αν δεν είχαν φροντίσει τα αστικά κόμματα να τον «ελληνοποιήσουν» τόσο ώστε να χωράνε όλοι. Μέχρι και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας φλερτάρει με τον Αλέξις ντε Τοκβίλ και τον πολιτικό φιλελευθερισμό, ότι ανακάλυψε με χρονοκαθυστέρηση τη μεσαία τάξη, αλλά και βγάζει τον «πασόκο» που όσοι κυβέρνησαν έκρυβαν μέσα τους, οδηγεί σ’ ένα… ηθικό δίδαγμα: Φιλελευθερισμός «ολίγον έγκυος» δεν υπάρχει. Και όταν δίνεις την αίσθηση ότι μπορεί και να υπάρχει (όπως συνέβη στο παρελθόν με τη Νέα Δημοκρατία που φέρει τη σφραγίδα της εκπροσώπησης του φιλελευθερισμού) υπάρχει εξήγηση γιατί μόνο στην Ελλάδα η Αριστερά «πουλάει» φιλελευθερισμό καλύτερα από την Κεντροδεξιά.
