Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτης Φάμελλος, φαίνεται να ζει στο παρελθόν, επιχειρώντας να επαναφέρει αποφάσεις της Ολομέλειας της Βουλής του 2015 . Το αίτημά του να αναγνωριστεί η Παλαιστίνη ως κράτος σήμερα, «όπως αποφάσισε η Βουλή το 2015», δεν λαμβάνει υπόψη τις διεθνείς εξελίξεις και τη σημερινή γεωπολιτική πραγματικότητα. Μια τέτοια εμμονή μπορεί να δημιουργήσει εντάσεις που δεν εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα και τις σχέσεις της χώρας μας με το Ισραήλ.
Η πρόταση του κ. Φάμελλου να αναγνωριστεί το Παλαιστινιακό κράτος «όπως αποφάσισε η Βουλή το 2015» εμφανίζεται σαφώς ως κίνηση που απευθύνεται στο αριστερό κοινό του ΣΥΡΙΖΑ, που ζητεί τη διεθνή αναγνώριση και την αλληλεγγύη προς τον παλαιστινιακό λαό. Ωστόσο, η επιμονή του να επιβάλει αυτές τις αποφάσεις στη σημερινή κυβέρνηση, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις θηριωδίες της Χαμάς προς τον λαό του Ισραήλ που οδήγησαν στην έκρυθμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή, θα μπορούσε να λογιστεί πολιτική επιλεκτική τυφλότητα, δεδομένου ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει πάρει θέση σε αυτό το ζήτημα και είναι σαφής με παρεμβάσεις, δηλώσεις και ψηφίσματα. Αποτυγχάνει έτσι να συνδυάσει τις ιδεολογικές του προτεραιότητες με την αναγκαία υπευθυνότητα στην εξωτερική πολιτική και τα εθνικά συμφέροντα.
Η εμμονή αυτή καταδεικνύει έλλειψη ρεαλισμού και υπευθυνότητας. Η Ελλάδα χρειάζεται προσεκτική, ισορροπημένη και στρατηγική εξωτερική πολιτική, που να προστατεύει τα συμφέροντά της και να ενισχύει τις διεθνείς συμμαχίες της, αντί να κινείται με αποφάσεις που προέρχονται από το παρελθόν. Η επιμονή του Φάμελλου σε μια ατζέντα δεκαετίας αποδεικνύει ότι προτεραιότητα έχει η εσωκομματική πολιτική, εις βάρος της σταθερότητας της χώρας.
Σε αυτήν τη συγκυρία, η Ελλάδα οφείλει να κινείται με ψυχραιμία και υπευθυνότητα. Οι αναχρονιστικές εμμονές του Φάμελλου δεν είναι απλώς άκαιρες· είναι επικίνδυνες, καθώς δυναμιτίζουν τις σχέσεις με έναν στρατηγικό σύμμαχο, παραβλέπουν την πραγματικότητα στη Μέση Ανατολή και υπονομεύουν την ικανότητα της χώρας να προστατεύει τα εθνικά της συμφέροντα με μέτρο και συνέπεια. Η υπεύθυνη πολιτική δεν μπορεί να θυσιάζεται για κομματικές ιδεοληψίες.
