Ανήμερα της μεγαλύτερης γιορτής της Ορθοδοξίας, ο Σωκράτης Φάμελλος βρήκε την ευκαιρία όχι για να ενώσει, αλλά για να κάνει ακόμη ένα μικροπολιτικό κήρυγμα. Ο Δεκαπενταύγουστος είναι γιορτή χαράς, πίστης και ενότητας, όμως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε να τον ντύσει με μόνιμη καταγγελία, λες και το μήνυμα της ημέρας είναι να τροφοδοτούμε τη μιζέρια και την κατήφεια. Αντί να σεβαστεί την ημέρα και να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα ελπίδας, την εργαλειοποίησε για να χτυπήσει την κυβέρνηση, με φόντο –τι άλλο– τις πυρκαγιές.
Η ρητορική του κ. Φάμελλου ακολουθεί το ίδιο παλιό μοτίβο του ΣΥΡΙΖΑ: «καταγγέλλουμε τους πάντες, υπονοούμε ότι τίποτα δεν αλλάζει, και περιμένουμε να καρπωθούμε πολιτικά οφέλη». Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση έχει αποδείξει με πράξεις ότι η πρόληψη και η στήριξη των πληγέντων είναι σε πρώτη γραμμή, με μέτρα και χρηματοδοτήσεις που ήδη εφαρμόζονται. Η μόνιμη άρνηση αναγνώρισης οποιασδήποτε προόδου δεν είναι σοβαρή πολιτική· είναι φθηνή αντιπολίτευση.
Και βέβαια, δεν έλειψε το γνωστό διεθνιστικό κλείσιμο, που προσπαθεί να χωρέσει τα πάντα – από την Παλαιστίνη μέχρι τα εργασιακά – σε μία ανάρτηση. Όμως, αυτή η αχταρμάς ρητορική δεν είναι «πανανθρώπινη ευαισθησία», είναι επικοινωνιακή σούπα, χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις, χωρίς ρεαλιστικές λύσεις. Ο Δεκαπενταύγουστος δεν είναι πολιτικό μανιφέστο· είναι ημέρα για να αφήνουμε τις διαφορές στην άκρη.
Το μόνο που κατάφερε ο Φάμελλος με αυτή την ανάρτηση είναι να δείξει ότι ακόμη και στις πιο ιερές στιγμές του ελληνικού λαού, δεν μπορεί να ξεφύγει από τη λογική του διχασμού και της καταγγελίας. Όταν η χώρα χρειάζεται ενότητα και καθαρά μηνύματα, η Κουμουνδούρου παραμένει κολλημένη στη στείρα ρητορική, μακριά από τον παλμό και τις ανάγκες της κοινωνίας. Έτσι, όμως, δεν κερδίζεται ούτε η εμπιστοσύνη ούτε η πολιτική αξιοπιστία.
