Όταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης στο σύνολό τους είναι σε σύγχυση –κοινώς τα έχουν χαμένα– περιμένουν από τον κόσμο που ακούει όσα λένε να τους πάρει στα σοβαρά; Το ερώτημα είναι ρητορικό γιατί ολοένα και λιγοστεύουν όσοι δίνουν ιδιαίτερη σημασία στα λεγόμενά τους.
Επί παραδείγματι, οι παρελαύνοντες στα μέσα ενημέρωσης όλες τις προηγούμενες ημέρες «παραδοσιοκράτες» του λεγόμενου προοδευτικού χώρου (άλλη μια κακοποιημένη έννοια στην Ελλάδα), οι οποίοι εν ονόματι της παράδοσης ζητούσαν το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας να… παραδίδεται κατ’ έθιμο στην αντιπολίτευση.
Από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, κατά κύριο λόγο, ξεκίνησε η συζήτηση –βαρετή και ανούσια επί της ουσίας– της οποίας η κατάληξη ήταν πως, σύμφωνα με την παράδοση, όταν κυβερνάει η Κεντροδεξιά, η Προεδρία της Δημοκρατίας καταχωρίζεται στην Κεντροαριστερά-«προοδευτικές» δυνάμεις. Ο πρωθυπουργός έσπασε την παράδοση; Κάθε άλλο!
Γιατί η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας δεν αποκλίνει της παράδοσης ο Πρόεδρος να είναι ενωτικός, κατά παρέκκλιση της κεντροαριστερής «παράδοσης» ο Πρόεδρος να λειτουργεί ως θεσμικό αντίβαρο του πρωθυπουργού.
Επιπλέον, η υποψηφιότητα του Κώστα Τασούλα βάζει τέλος στην υποκρυπτόμενη σκοπιμότητα του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ – κυρίως του δεύτερου, που έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου– να βάλουν «τοποτηρητή» στην κυβέρνηση.
