Ο Γιάννης Αντετοούνμπο ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά και βρέθηκε στην πεντάδα των Μπακς για το Game 1 των τελικών του ΝΒΑ το οποίο κέρδισε το Φοίνιξ με 118-105. Μετά τη λήξη της αναμέτρησης ο «Giannis» μίλησε για τις ημέρες μετά τον τραυματισμό του ενώ αποκάλυψε πως αρχικά πίστευε ότι θα μείνει εκτός δράσης για έναν χρόνο!
Πιο συγκεκριμένα ο Αντετοκούνμπο είπε:
«Ήταν δύσκολες ημέρες. Έπρεπε να κάνω το καλύτερο για να επιστρέψω, έπρεπε να ακούσω τους γιατρούς, να κάνω τις θεραπείες μου, να προσέξω το κορμί μου και να υποστηρίξω τους συμπαίκτες μου. Από τη στιγμή που οι γιατροί άναψαν το πράσινο φως και βγήκα εκεί έξω, είχα ισορροπία. Νομίζω πως το γόνατό μου ήταν σταθερό, δεν με πονούσε, αισθάνθηκα καλά.
Δούλευα 24 ώρες το 24ωρο, έκανα θεραπεία, σήκωνα βάρη, έμπαινα στο παρκέ, πήγαινα στην πισίνα, κρατούσα το πόδι μου ψηλά, κυριολεκτικά δούλευα 24 ώρες το 24ωρο και προφανώς δεν ήταν εύκολο, όμως ήθελα να το κάνω. Το ιατρικό team έφτιαξε ένα σπουδαίο πρόγραμμα για να μείνω σε καλή κατάσταση και ταυτόχρονα να μην έχω σημαντικό πρήξιμο στο γόνατο.
Δεν είδα το video με τη στιγμή του τραυματισμού μου. Προφανώς όταν μπαίνεις να παίξεις, δεν ξέρεις τι θα συμβεί. Κι όταν αντιμετωπίζεις τον Τζέι Κράουντερ, μπορεί να συμβεί μια παρόμοια φάση. Χαίρομαι που ήμουν εκεί έξω για να βοηθήσω τους συμπαίκτες μου στους πρώτους μου NBA Finals. Είμαι καλά, είμαι χαρούμενος, αλλά δεν έχω δει το video. Τη στιγμή που έγινε, πίστεψα ότι θα μείνω εκτός δράσης για έναν χρόνο, οπότε το να επιστρέφω μετά από δύο αγώνες, με κάνει χαρούμενο.
Όταν τραυματίστηκα πίστεψα ότι όλα τελείωσαν, ότι θα μείνω εκτός για έναν χρόνο. Νόμιζα ότι διέλυσα το γόνατό μου. Το ότι ήμουν τελικά στον πάγκο και όχι σε ένα κρύο κρεβάτι χειρουργείου, ήταν σημαντικό. Πρέπει πάντα να βρίσκεις αισιόδοξα πράγματα για να προχωράς προς τα εμπρός. Μέχρι την επόμενη ημέρα δεν μπορούσα να περπατήσω κανονικά, το γόνατό μου είχε γίνει διπλάσιο, ενώ δεν πρήζομαι γενικά. Έκανα όμως την μαγνητική το επόμενο πρωί και είπα “ευχαριστώ Θεέ μου”. Ελπίζω ότι στο Game 2 θα αισθάνομαι ακόμα καλύτερα.
Όσο για τις φωνές του κόσμου, ξέρω ότι θα συμβαίνει στο υπόλοιπο της καριέρας μου. Πρέπει να το αποδεχθώ και να το απολαύσω. Στο τέλος της ημέρας, συγκεντρώνομαι στη ρουτίνα, στην τεχνική, στο σώμα μου και μαθαίνω να ζω με αυτή την αντιμετώπιση. Φυσικά και τους ακούω, 20 χιλιάδες άνθρωποι ουρλιάζουν ένα, δύο, τρία, τέσσερα, δεν γίνεται να μην τους ακούσεις. Όπως είπα όμως, αυτό δεν θα σταματήσει».
