Επέλαση της ακροδεξιάς ή σημεία των καιρών; - Τι δείχνουν τα στοιχεία

Για καλύτερη πανοραμική άποψη των πολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη, θα επιχειρήσουμε μια αρχή από την Λατινική Αμερική. Της πλέον ευμετάβλητης περιοχής του πλανήτη ως προς τις παράδοξες και ανεξέλεγκτες πολιτικές εναλλαγές στα περισσότερα κράτη της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Αφορμή του ρεπορτάζ μας είναι η άνοδος των κομμάτων της κεντροδεξιάς και ακροδεξιάς στην Ευρωπαϊκή Ένωση επτά περίπου μήνες πριν από τις ευρωεκλογές που θα σηματοδοτήσουν και τις εξελίξεις των προσεχών χρόνων. Μεταξύ άλλων που βαδίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση και ποιο είναι το μέλλον αρκετών κυβερνήσεων που με εξαίρεση την Ελλάδα, τη Μάλτα, την Ουγγαρία, και μέχρι πρότινος την Πορτογαλία, έχουν μονοκομματική κυβέρνηση. Το ρεκόρ όμως το κατέχει το Βέλγιο όπου επτά κόμματα αποτελούν τη σύνθεση της κυβέρνησης. Ένας λόγος για τον οποίο ο νυν πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλς Μισέλ αποφάσισε να επιστρέψει στην πολιτική σκηνή της χώρας του διεκδικώντας την πρωθυπουργία στις προσεχείς εθνικές εκλογές.

Είναι εκπληκτικό φυσικά, το γεγονός ότι έστω με μικρά ποσοστά, τόσο η δεξιά, όσο και η σοσιαλδημοκρατική πτέρυγα, ενισχύονται προκειμένου να σχηματίσουν κυβέρνηση. Η αρχή έγινε πριν από ένα χρόνο: με τρικομματική σύνθεση η Ιταλία έχει κυβέρνηση κεντροδεξιά έως ακροδεξιά. Με συμμετοχή του άλλοτε επίσημου φασιστικού κόμματος της Τζιόρτζια Μελόνι πρώην Φινι, σήμερα Φρατέλλι ντ’ Ιτάλια, η Ιταλία άλλαξε ριζικά πρόσωπο και το καταρρέουν κράτος, τρίτο στην ευρωπαϊκή οικονομία, να αναδιοργανώνεται και να βρίσκεται και θεωρητικά στον κεντροδεξιό χώρο.

Οι συγκλονιστικές αλλαγές όμως κινήθηκαν ραγδαία. Το μεγάλο όχι αδιάφορο μπαμ, ακούστηκε στις εκλογές της πολύπαθης Αργεντινής. Με νέο πρόεδρο τον ακροδεξιό Μέι, με ποσοστό 56.6%. Αν όμως το ποσοστό του δεν λέει κάτι, οι πρώτες δηλώσεις και εκτιμήσεις στη χώρα που ακόμα και σήμερα ορκίζεται στο όνομα του φασίστα Περόν και της σκιάς του Εβίτας με το τραγούδι των 65 εκατομμυρίων δίσκων που πουλήθηκαν στο άκουσμα, «Μη κλαις Αργεντινή», μέσα σε ένα μήνα, τότε το μέγεθος του θριάμβου του προέδρου Μέι αποκαλύπτεται από τις δύο πρώτες κινήσεις του:

1. Χέρι φιλίας στις ΗΠΑ και προσωπικά στους Δημοκρατικούς.

2. Στην απόφαση το πεζός να γίνει δολάριο κλείνοντας την Τράπεζα της Αργεντινής και τυπώνοντας το νέο νόμισμα.

3. Μείωση όλων των καταναλωτικών ειδών κατά 25%-35%.

Βέβαια από έναν απρόβλεπτο πολιτικό της Λατινικής Αμερικής δύσκολα μπορεί κάποιος να έχει εμπιστοσύνη. Όμως ο πολύπαθος λαός του Χόρχε Βιδέλα και των στρατηγών του την εποχή του Μουντιάλ 1978, βρήκε την ανάσα χάρη στον θρίαμβο της αρμάδας των Πασσαρέλλα, Αρντιλες, Μάριο Κέμπες κ.α

Πήγαμε όμως πολύ πίσω ώστε να παρακάμψουμε δικτατορίες άλλων λαών για να φθάσουμε στην Ευρώπη του Γκερντ Βίλντερς. Μετά από 13 χρόνια στο περιθώριο και τη φαινομενική σιωπή, έφθασε το κόμμα της ακροδεξιάς στις εκλογές στην Ολλανδία να κατακτήσει 37 στις 150 έδρες διεκδικώντας την διακυβέρνηση της χώρας της τουλίπας που στο μεταξύ εξαφανίστηκαν και στο ροζ κόκκινο-πράσινο χρώμα τους, οι σοσιαλαριστερές δυνάμεις του Τίμερμανς να καταποντίζονται στην δεύτερη θέση με 25 έδρες, έναντι 24 εδρών του κεντροδεξιού Ντίλαν Γεσλιγκόζ.

Οι καμπάνες άρχισαν να ηχούν

Μέχρι εκείνη την εβδομάδα ακουγόταν η φωνή του Μαγυαρου Ορμπάν. Ο σύντροφός του Πολωνός Μοραβιετσκυ παρέδιδε στον ευρωπαϊστή Ντόναλντ Τουσκ.

Ο πρόεδρος της Πολωνίας όμως, δίνει ακόμα μια ευκαιρία στον πρώην πρωθυπουργό. Με τον Τουσκ στην αναμονή έστω κι αν κατέκτησε τις περισσότερες έδρες στις εκλογές.

Το όνειρο του πρώην επιτρόπου και επικεφαλής των σοσιαλιστών στο ευρωκοινοβούλιο Χανς Τίμερμανς σβήνει και τους αποκαλούμενος τσιγκούνηδες Ολλανδούς να εξακολουθούν να βάζουν φρένο και εμπόδια στις κυβερνήσεις του Νότου σε προϋπολογισμούς και ισορροπίες του Συμφώνου Σταθερότητας.

Αποκαλούν τεμπέληδες τους λαούς της Νότιας Ευρώπης. Είναι ντροπή για εκείνους που ακόμα κάνουν διακοπές στις Ολλανδικές Αντίλες, χωρίς να πληρώνουν τους φόρους που ο ολλανδικός λαός στην πλειοψηφία του στερείται αγαθά αδιαμαρτύρητα.

Και να μας επιτραπεί να υπενθυμίσουμε ότι, την εποχή που μεσουρανούσαν στο ποδόσφαιρο οι οράνιε, παίκτες όπως οι Κρόιφ, Νεεσκενσ Κρολ και αργότερα Γκούλιτ, Ράικαρντ, Φαν Μπάστεν, υποχρεώθηκαν να μεταναστεύσουν κάτω από το βάρος της φορολογίας που έφθανε στο 57-65%. Έτσι, είναι φυσικό ένα κράτος να θέλει να επιβάλει την δική του πολιτική με σχόλια, σε μια Ενωμένη Ευρώπη, που βλέπει την αντεπίθεση της ακροδεξιάς να απειλεί τον Θεσμό.

Αν πιστέψουμε δε στις απειλές εκείνων που ψήφισαν τα ανερχόμενα κόμματα όπως στην Γερμανία, την Ουγγαρία, την Αυστρία, την Γαλλία, την Ισπανία, Πολωνία, τη Σουηδία, την εναλλακτική Ιταλία του Σαλβίνι, να επιθυμούν την έξοδο των χωρών τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε οι Καμπάνες ηχούν ολοένα και πιο δυνατά. Ιδιαίτερα αν τα ποσοστά των σημερινών δημοσκοπήσεων στα κράτη μέλη της ΕΕ που θα παραθέσουμε σε σύγκριση με τα ποσοστά τους στις ευρωεκλογές του 2019, τότε η επιτακτική υποχρέωση αφύπνισης για τις 27 κυβερνήσεις στις εκλογές του Ιουνίου 2024 είναι ευθύνη όλων όσων κυβερνούν σήμερα. Πολλοί δικαίως, αναζητούν τα αίτια τόσο της ανόδου, όσο και της πτώσης των κυβερνήσεων εξουσίας στην ΕΕ

Οι αναλύσεις πολλές και συγκεκριμένες. Εμείς απλά θα καταγράψουμε ορισμένα στοιχεία με τίτλους, ως αφορμή που κρίνεται η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων στις 27 χώρες μέλη της Ενωμένης Ευρώπης.

Προηγείται η οικονομία και ακολουθούν: μεταναστευτικό, άνοδος της εγκληματικότητας, η βία κατά των γυναικών και γενικά κατά των πολιτών και στους νέους, ασφάλεια και άμυνα, αβεβαιότητα για το μέλλον των οικογενειών και των παιδιών τους, έλλειψη μεταρρυθμίσεων που προβλέπονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, περιβάλλον και ενεργειακό.

Σε γενικές γραμμές περιγράφονται στις μελέτες μεμονωμένες παραλείψεις από κυβερνήσεις ακόμα και πανίσχυρων δυνάμεων όπως η Γερμανία με την εγκληματικότητα η η πολιτική Μακρόν στη Γαλλία με την αύξηση του ορίου ηλικίας στη συνταξιοδότηση των πολιτών, ανδρών και γυναικών. Επίσης, το θέμα της μείωσης των φόρων και οι αυξήσεις των μισθών στους εργασιακούς χώρους στην Ιταλία.

Εκείνο που υπογραμμίζεται ως συμπέρασμα εν όψει των ευρωεκλογών είναι η έλλειψη έμπειρων πολιτικών και στελεχών που θα επιλεγούν για την κάλυψη του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά και των θεσμών της ΕΕ. Όπως της Κομισιόν και του Συμβουλίου. Καθώς και σημαντικού αριθμού Επιτρόπων με χαμηλό ποσοστό απόδοσης στην γενική εσωτερική βαθμολογία των τελευταίων κυρίως πέντε ετών!

Αυτό διαπιστώνεται με πρόσφατες έρευνες έγκυρων Μέσων Ενημέρωσης. Ιδιαίτερα αγγλικών, γαλλικών, γερμανικών και ιταλικών.

Το κύρος πολιτικών που απαιτούνται, όπως σημειώνεται, τη συγκεκριμένη εποχή προκειμένου να ηγηθούν θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με κύριο στόχο την σταθερότητα της Ένωσης και την ανακοπή της περαιτέρω πορείας των ακροδεξιών κομμάτων στις προσεχείς εκλογές.

Στο επίκαιρο σημείωμα και με βάση τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις ή και τελικά αποτελέσματα το συνολικό ποσοστό των κομμάτων της ακροδεξιάς στο ευρωκοινοβούλιο θα έφθανε το 49% δεύτερο στην γενική κατάταξη έναντι του πρώτου Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος το οποίο όμως έχασε έδρες μετά το 2014 και μερικώς στις εκλογές του 2019 εξ αιτίας της αποχώρησης των βουλευτών του Ορμπάν και μικρού αριθμού Πολωνών.

Συναγερμός έχει σημάνει στις τάξεις του ΕΛΚ στο οποίο μετέχουν οι ευρωβουλευτές της Νέας Δημοκρατίας με την προσοχή στραμμένη στις 9 Ιουνίου 2024 όπου το προεδρείο του ΕΛΚ με προεξάρχοντα τον Γερμανό Μάνφρεντ Βέμπερ στρέφει την προσοχή του και προτρέπει τις κεντροδεξιάς κυβερνήσεις να εντείνουν τις προσπάθειές τους. Για μεγαλύτερο αριθμό ποσοστών και βουλευτών με κύριο χαρακτηριστικό την ευρωπαϊκή ιδέα και τον προσανατολισμό τους στα ιδανικά που δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων

Ολοκληρώνοντας την εκτενή μας ανάλυση παραθέτουμε τα ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων στις τελευταίες εκλογές και τα ποσοστά πρόσφατων δημοσκοπήσεων σε 17 κράτη μέλη της ΕΕ. Με το δεδομένο των οποίων αλλαγών επέλθουν μέχρι τις προσεχείς εκλογές.