Κοινή διαπίστωση για τις διαφοροποιήσεις της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, σε επίπεδο ταξικής διαστρωμάτωσης και πολιτικής επιλογής, είναι το γεγονός ότι η σύσταση της μεσαίας τάξης αναδιαμορφώνεται σταδιακά ασφυκτιώντας υπό την πίεση νέων δεδομένων που την πιέζουν προς τα κάτω.
Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Συμπιέζεται μάλιστα σε τέτοιο βαθμό οικονομικά και εργασιακά (παρά την πτώση της ανεργίας σε μονοψήφια νούμερα), ώστε να πρωτοστατεί σε κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας (κάτω από την ομπρέλα κοινωνικών συλλαλητηρίων) και σε πολιτικές μετακινήσεις.
Ο λόγος είναι ότι νιώθει να απειλείται το διαθέσιμο εισόδημά της (και κατά συνέπεια το βιοτικό της επίπεδο και η κοινωνική της θέση) από την πολιτική ρευστότητα και τοξικότητα τα οποία καλλιεργούν συστηματικά κόμματα της αντιπολίτευσης για μικροκομματικούς λόγους.
Γενεσιουργός αιτία της ανασφάλειας –πέραν της αστάθμητης πολιτικής ρευστότητας που εκκολάπτεται αριστεροδεξιά της κυβερνώσας Κεντροδεξιάς– είναι και η οικονομική στενότητα λόγω των χαμηλών μισθών, οι οποίοι δεν ακολουθούν την ανιούσα των τιμών των προϊόντων.
Αποτέλεσμα αυτού είναι η τάση ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης (και όχι μόνο) να αναπτύσσουν ριζοσπαστισμό, στα όρια της επιθυμίας τους για αλλαγή της ζωής τους με ορίζοντα το... χάος, παρασυρμένοι από λαϊκιστές κομματάρχες που επενδύουν σ’ αυτό, προκειμένου να κάνουν ρεσάλτο στην εξουσία επωφελούμενοι των συγκυριών.
Και όλα αυτά ενώ τα ευμετάβλητα έως τώρα διεθνή δεδομένα τείνουν να σταθεροποιηθούν για λογαριασμό μας οδηγώντας σε επιτάχυνση του ρυθμού εξέλιξης της πατρίδας μας, μετά τις γεωστρατηγικές και ενεργειακές ανακατατάξεις, τα μέτρα αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης, του εκσυγχρονισμού και της επέκτασης στον τομέα των Μεταφορών, με όραμα την αναδιαμόρφωση του επιπέδου ζωής μας και καμβά το νέο σκηνικό της ρομποτικής, της τεχνητής νοημοσύνης, της γενετικής επιστήμης και της βιοηθικής.
Η ιστορική διαδρομή της Ελλάδας προχωρά γοργά στις μέρες μας, με την Αριστερά να δηλώνει παρούσα στην... αναχαίτιση της προόδου (αν και δηλώνει «προοδευτική»), τροφοδοτώντας μια παραφιλολογία λαϊκιστικής έμπνευσης για ανατροπή της κυβέρνησης εκ των έσω, τη στιγμή που η ίδια η Αριστερά συγκροτεί ένα πολυκερματισμένο πολιτικό συνονθύλευμα εντός και εκτός των τειχών του Κοινοβουλίου.
Ένα πολιτικό συνονθύλευμα με ιδεολογικό πυρήνα τον προοδευτισμό και βατήρα εκκίνησης τις πανανθρώπινες αξίες (ειρήνη, ισότητα, δικαιοσύνη, αδελφοσύνη) σε διεθνιστικό επίπεδο, αν και η κυβερνητική προϊστορία της σύγχρονης Αριστεράς έχει αποδείξει την... ετοιμότητά της να έρθει σε σύζευξη με κόμματα της εθνικοφροσύνης (τύπου ΑΝΕΛ) προκειμένου να καταλάβει την εξουσία, τροχοδρομώντας όμως ιδεολογικά στις ράγες των θεωριών του Μαρξ και του Ένγκελς.
Τα δεδομένα αυτά γεννούν εύλογο προβληματισμό και αμηχανία στον ελληνικό λαό που βλέπει το οφθαλμοφανές των δημοσκοπήσεων, με το κυβερνών κόμμα να προπορεύεται σε μεγάλη απόσταση από το δεύτερο (αν και με «ψαλιδισμένα» τα ποσοστά του) και την αντιπολίτευση να μην αφήνει περιθώρια ελπίδας για εναλλακτική κυβέρνηση εν αναμονή της λήξης θητείας της ΝΔ και του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, σε περίπτωση που δεν βγει για τρίτη φορά νικητής στις κάλπες του 2027.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εναλλακτικής κυβέρνησης, ωστόσο, προσκρούει στο δεδομένο της κατακερματισμένης Αριστεράς, που αποθαρρύνει κάθε προσδοκία των πολιτών για ομαλή μετάβαση σε κόμμα ή κόμματα εξουσίας και κυβερνησιμότητας.
Κι αυτή η ταξική αναμόχλευση είναι που ωθεί σε ριζοσπαστισμό μερίδα του μεσαίου χώρου. Ριζοσπαστισμό που την κάνει να διαπερνά τις κομματικές περιχαρακώσεις και να διασπείρεται ως ψηφοφόρος σε όλο το πολιτικό φάσμα, χωρίς να αποκλείονται τα άκρα από την Άκρα Δεξιά έως την Άκρα Αριστερά.
Απόδειξη η διαπίστωση των δημοσκόπων ότι μερίδα ριζοσπαστών του ακραίου φιλελεύθερου κέντρου οι οποίοι συγκαταλέγονταν μέχρι πρότινος στη μάζα των αναποφάσιστων έχει αποσπαστεί ήδη από την γκρίζα περιοχή και κατευθύνεται αψυχολόγητα προς τ’ αριστεροδεξιά άκρα.
Η Αριστερά τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες –χωρίς να ρωτάει πολλά πολλά– προκειμένου να καλύψει τα παζλ που της λείπουν στο πεδίο του επιστημονικού μαρξισμού και της αριστερής διανόησης, όπου πάνε κι έρχονται συντρόφια κομμάτων του προοδευτικού χώρου, των κινημάτων και των πολιτών.
Συντρόφια ιστορικών ρευμάτων της Αριστεράς που είναι εν αναμονή της ίδρυσης κόμματος από τον Τσίπρα. Αν και όποτε αυτό γίνει, φυσικά, γιατί δεν αποκλείεται το μικρό ενδεχόμενο να μη γίνει λόγω ανέλπιστης εμπορικότητας του βιβλίου του.
Τώρα θα μου πουν κάποιοι εξ ευωνύμων ότι αυτά δε συνάδουν με το... ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Θα μπορούσα να το εκλάβω ως αστείο έχοντας κατά νου τη στάση του Τσίπρα ενώ κάπνιζε ακόμα το Μάτι (βλ. οικογενειακές διακοπές με το κότερο της Παναγοπούλου), αν και τα αστεία του «αντιπάλου» θα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα, όπως λέει ο αρχαίος Έλληνας σοφιστής του 5ου-4ου αιώνα, Γοργίας.
Χάριν αυτής της σοβαρότητας, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το ιστορικό ρεύμα της Αριστεράς έχει τα θετικά και τα αρνητικά του, με τα δεύτερα να υπερτερούν των πρώτων κατά πολύ, γιατί έχει εδραιωθεί στα τελευταία η υποκρισία αλλοιώνοντας το πνεύμα της αριστερής διανόησης και κοσμοαντίληψης που λέει ότι «η Αριστερά θα υπάρχει όσο υπάρχουν ισχυροί και αδύναμοι, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι»...
Φευ! Στην Ελλάδα και τον κόσμο όλο έχει αποδειχθεί προ πολλού ότι όλες οι εκδοχές του προοδευτισμού της ήταν αποτυχημένες. Γι' αυτό και οι προοδευτικές δυνάμεις της (ευρωπαϊκής) Αριστεράς δεν είναι σε θέση να προσφέρουν εναλλακτική ατζέντα αξιόπιστης διακυβέρνησης στον τόπο μας, ακόμα κι αν ενωθούν με την Κεντροαριστερά υπό την ηγεσία του Ανδρουλάκη ή του Τσίπρα.
Το αφήγημα για νέο μοντέλο κόμματος που εκκολάπτεται με ερείσματα στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο και έχει στόχο την αδιαμεσολάβητη επικοινωνία με την κομματική και εκλογική βάση των ψηφοφόρων της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, ώστε να συμμετέχει αυτή με ενιαίο ψηφοδέλτιο –όπως ονειρεύεται ο Τσίπρας– στη λήψη αποφάσεων για την κοινωνία, είναι ένα ακόμα προοδευτικό τέχνασμα.
Ένα οδύσσειο τέχνασμα το οποίο αποβλέπει στη συσπείρωση και τη συγκράτηση ψηφοφόρων οι οποίοι στρέφουν ήδη το βλέμμα τους προς την Κεντροδεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος την έχει «παντρέψει» περίτεχνα με το Κέντρο και την Κεντροαριστερά.
Υπό το πνεύμα αυτό εκκολάπτεται από τον πρώην πρωθυπουργό και το επιτελείο του η από μηδενική βάση... νέα εξαπάτηση του λαού (με αρωγό την μυθιστορηματική «Ιθάκη» του), για συγκρότηση κινήματος που να παραπέμπει στον φιλόδοξο και διορατικό Ανδρέα του 1974.
Στον Ανδρέα Παπανδρέου που είχε αρνηθεί την πρόταση να ηγηθεί της Ένωσης Κέντρου, γιατί επιχειρούσε τότε να συγκροτήσει «κίνημα» μη προνομιούχων Ελλήνων με αυτοοργάνωση και συγκρότηση από μέλη τα οποία εκπροσωπούσαν ιστορικά και διακομματικά τρεις γενιές: τη γενιά της Εθνικής Αντίστασης, τη γενιά του 1-1-4 (σύνθημα της νεολαίας του ’60 με αίτημα «15% για την Παιδεία») και τη γενιά του Πολυτεχνείου.
Δέκα χρόνια πριν και βάλε, ο Τσίπρας μιμούνταν τη φωνή του Ανδρέα και ξεσήκωνε παλιά συνθήματα του ΠΑΣΟΚ από Δελτία Τύπου του ή ατάκες των πρασινοφρουρών του. Σήμερα, σε νέο πεδίο άσκησης πολιτικής με αναπροσαρμοσμένα τα δεδομένα σε πολιτικό, πολιτισμικό και οικονομικό επίπεδο, ο Αλέξης προλειαίνει το έδαφος –στο πλαίσιο του re-branding– για ολική επαναφορά του στα σαλόνια της πολιτικής με στρατηγική τη συγκόλληση κομμάτων για την ανασύνθεση του Προοδευτικού χώρου στον οποίο φιλοδοξεί να ηγηθεί.
Η πόρτα της παλινόρθωσης είναι ανοιχτή –όπως φαίνεται δημοσκοπικά– και πολλά υποσχόμενη για τον Τσίπρα, ακόμα κι αν αποφασίσουν να συμμετάσχουν στο νέο πολιτικό τοπίο ο Σαμαράς και η Καρυστιανού.
Μπορεί να υπάρχουν πολλοί παλιοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που του γύρισαν οργισμένοι την πλάτη στην ανάμνηση της ταραγμένης περιόδου διακυβέρνησής του, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που έχουν ασθενή μνήμη ή συγκαταλέγονται στο 60% εκείνων που απείχαν από τις εκλογές, οι οποίοι ακούν ή διαβάζουν τον Ιθακήσιο Τσίπρα με κίνητρο την περιέργεια.
Το μάτι τους ψάχνει να βρει κάτι καινούργιο που θα τους κάνει να δουν με άλλα μάτια τον κόσμο του, ο οποίος τους είχε απογοητεύσει προ δεκαετίας πνίγοντάς τους με φορολογική λαίλαπα. Στον κόσμο του μεταλλαγμένου «Άρη Βελουχιώτη» και του κακέκτυπου του «Ναπολέοντα Ζέρβα»...
Όμως, στο ξεφύλλισμα των 750 σελίδων, πέφτουν σε σκηνικό εξωλογικό. Σκηνικό που τους γυρίζει βίαια στη σκοτεινή και αήθη τετραετία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με τον «Ζέρβα»-Καμμένο να εκστομίζει χυδαία στους πολιτικούς αντιπάλους του «Εσείς στα τέσσερα», υπό τον ήχο του νταουλιού (που διέχεε τη διχαστική φράση-σύνθημα του Αλέξη «ή εμείς ή αυτοί»), και των χειροκροτημάτων των συγκυβερνώντων (εθνολαϊκιστών και αριστερών) υπό τον χασκογελούντα σαρδόνια πρωθυπουργό Τσίπρα...
