Αν κάτι μου έμαθε η ζωή είναι ότι τον σεβασμό τον κερδίζεις κάθε στιγμή, κάθε μέρα με κάθε σου πράξη, δεν χαρίζεται όπως ένα κουτί φοντάν επί τη ονομαστική εορτή.
Διαβάζω από χθες, άμα τη παραιτήσει του κυρίου Τσίπρα, επιπλήξεις για κάποιους που δηλώνουν περιχαρείς, διότι αυτό δεν συνάδει με τον πολιτικό πολιτισμό, το σαβουάρ βιβρ, τα ήθη και τα έθιμα που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας και επιτάσσουν τη σιωπή, αν όχι και τη λύπη, όταν κάποιος αποφασίζει να αλλάξει πόστο, εργασία ή δρομολόγιο.
Δεν χαίρομαι και δεν λυπάμαι. Λυπήθηκα πολύ όταν σαν χθες το 2015 έμεινα μπροστά σε ένα μηχάνημα αυτόματης ανάληψης και περίμενα να με ελεήσει με δύο εικοσάευρα δουλεμένα με την πλάτη σκυμμένη μερόνυχτα πάνω από χιλιάδες λέξεις, ήταν τότε που το παρεάκι του Μαξίμου κυκλοφορούσε με ξεκούμπωτα τα λαχουρένια πουκάμισα και είχε δέσει τις γραβάτες στα κάγκελα του Μαξίμου για να μην κουτσουλάνε τα περιστέρια.
Έγιναν πολλά, έγραψα πολλά, έκλαψα πολύ, μισήθηκα και αγαπήθηκα πολύ, μάζεψα κατάρες, θησαύρισα επαίνους – τώρα θέλω να σκεφτώ και να ελπίσω σε ένα καλύτερο αύριο για όλους χωρίς το διαζευκτικό ή εμείς ή αυτοί. Εμείς κι εμείς – αυτοί είμαστε.
