Τα τελευταία γεγονότα, που η πολιτική σκοπιμότητα τα βαφτίζει… σκάνδαλα, «συγκαλύψεις» και «εγκλήματα», διαμορφώνουν με τη… σκηνοθεσία των τηλεοπτικών και διαδικτυακών Μέσων Ενημέρωσης μία κοινωνική αρένα, με ανθρώπους-βρικόλακες που διψάνε για ίντριγκα, αίμα, πόνο και δυστυχία.
Η σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη και ο θάνατος του 39χρονου Βασίλη Καλογήρου στον Τύρναβο είχαν όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για μία… επιτυχημένη κοινωνική παράσταση στα social media και στα τηλεπαράθυρα, σκυλεύοντας και ευτελίζοντας ενίοτε τον αδιαμφισβήτητο πόνο των οικογενειών των θυμάτων.
Για να αποδείξουμε τι άραγε; Πόσο γνώστες κι ευαίσθητοι είμαστε αλλά και πόσο αμείλικτοι τιμωροί και απονεμητές της δικαιοσύνης, μπορούμε να γίνουμε; Μέχρι… το κακό να χτυπήσει τη δική μας πόρτα ή, σε κάποιες περιπτώσεις, την πόρτα του διπλανού.
Με τον… αέρα της απόλυτης τεχνογνωσίας κάποιοι δηλώνουν ειδικοί στο τηλεοπτικό στούντιο και αναλύουν βίντεο από την τραγωδία των Τεμπών, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και αναπαράγονται κυρίως από συγκεκριμένους λογαριασμούς στα social media. Ορισμένοι προχωρούν ακόμη περισσότερο και υποκαθιστούν τους πραγματογνώμονες με βεβαιότητες, αφορισμούς και θεωρίες συνωμοσίας.
Σε παράλληλο χρόνο trolls του διαδικτύου βάζουν μπροστά τη δική τους επιχείρηση. Καλούν σε πόλεμο στο συλλαλητήριο της Παρασκευής, που γίνεται με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, ή εξαπολύουν χυδαίες επιθέσεις στους συγγενείς των θυμάτων.
Καθημερινά σχεδόν παρελαύνουν στις τηλεοπτικές οθόνες και στα social media τοξικολογικές και ιστολογικές αναλύσεις, με την υπόσχεση να πέσει φως στον θάνατο του 39χρονου Βασίλη Καλογήρου και να «στηθούν» νέες σκηνές στο σενάριο που συνδέει το συμβάν με το «εύκολο» αφήγημα της «συγκάλυψης» στα Τέμπη.
«Απόμαχοι» αστυνομικοί, τηλε-ψυχολόγοι και, δυστυχώς, κάποιοι δημοσιογράφοι παίρνουν τη σκυτάλη στο γαϊτανάκι των αναλύσεων και των εκτιμήσεων. «Πού οφείλεται η φωτιά και η έκρηξη μετά τη σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών;», «τι είδους φορτίο μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία», «ο θάνατος του Βασίλη Καλογήρου ήταν έγκλημα, αυτοχειρία ή οφείλεται σε παθολογικά αίτια;».
Οι δημοσιογράφοι προαποφασίζουν για την ενοχή ή όχι, τηλεπερσόνες δικηγόροι μετατρέπονται σε δικαστές. Τα «criminal realities» γίνονται μανιέρα δημοσιογραφικής κάλυψης σε κάθε γεγονός, όπου υπάρχουν οι στοιχειώδεις προδιαγραφές για ρόλους θύτη και θύματος.
Το άγχος των likes…
Τηλεδίκες σε παράλληλο χρόνο με τις επίσημες, κανιβαλισμός και εικόνες που αγγίζουν ταπεινά ένστικτα με στόχο να επηρεάσουν το θυμικό. Τα πιο πολλά like και τα περισσότερα share στο facebook και στο Χ μεγαλώνουν και το ποσοστό της δήθεν –σε κάποιες περιπτώσεις– ανθρωπιάς που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Και κάπου εκεί το αίτημα για απονομή δικαιοσύνης, κυρίαρχο πρωτίστως στις οικογένειες, τους συγγενείς και τους φίλους των θυμάτων, αλλοιώνεται και γίνεται… λιντσάρισμα.
Πόσο εύκολα αφηνόμαστε στη χειραγώγηση; Με ποιον τρόπο επιλέγουμε την πληροφόρησή μας; Και αν, τελικά, χάσουμε την πίστη μας στη Δικαιοσύνη, υπάρχει άραγε ακόμα ελπίδα; Αυτά είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα στη θεατρική παράσταση «Εχθρός του λαού», του Χένρικ Ίψεν, ένα έργο για τον ρόλο των ΜΜΕ και για τους τρόπους προάσπισης του δικαίου απέναντι σε έναν άδικο κόσμο. Ερωτήματα όμως που θα μπορούσαν να είναι οι πιο αντιπροσωπευτικοί τίτλοι στον ζοφερό χωροχρόνο της παρούσας συγκυρίας.
