Δράμα ή κωμωδία; Στην ερώτηση αυτή για τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ, η απάντηση έχει να κάνει με το προσωπικό πρίσμα του ερωτώμενου. Ενδεχομένως, η απάντηση να είναι «συνθετική»: και τα δύο. Είδαμε πάντως εξωφρενικές σκηνές έξω από τον χώρο όπου διεξάγεται το Συνέδριο, αλλά και μέσα στην αίθουσα. Οργισμένες φωνές, ύβρεις, σπρωξίματα, κάτι που έμοιαζε με κεφαλοκλείδωμα και από γραφικότητες, άλλο τίποτα. Κατά τα άλλα, είναι «σύντροφοι». Άνευ «συντροφικότητας» να υποθέσουμε. Λέξεις που τις κατέστησαν οι ίδιοι κενές νοήματος. Όχι ότι είχαν ποτέ τα τελευταία χρόνια, όταν τις χρησιμοποιούσαν στο λόγο τους. Πέθαναν προ πολλών ετών στο Μπούλκες.
Είναι άγνωστο αν όλοι αυτοί εκεί, στον ΣΥΡΙΖΑ και στον χώρο πέριξ αυτού (μα που πήγε η Νέα Αριστερά;) έχουν την παραμικρή αίσθηση που οδηγούν όλα αυτά. Για να μην το κουράζουμε: στην οριστική περιθωριοποίηση της ριζοσπαστικής αριστεράς. Η οποία, φαντάζει πλέον στα μάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας ως εντελώς ανυπόληπτη. Αν μάλιστα επιβεβαιωθεί το ότι όλα αυτά έγιναν για να προστατευθούν κεκτημένα στελεχών, τότε δεν πρόκειται ο συγκεκριμένος χώρος να συνέλθει ποτέ. Τους δόθηκαν βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ πολλές ευκαιρίες στη διάρκεια του 2015 και τις σπατάλησαν. Φεύγοντας από την εξουσία το 2019, είχαν στο πλάι τους το 31,53% των ψηφοφόρων. Κι όμως, κατάφεραν αυτό να το κάνουν το 2023 17,83%. Αυτό ήταν το «δώρο» του προηγούμενου αρχηγού τους, ο οποίος σήμερα παρακολουθεί το χάος που άφησε πίσω του. Επί του παρόντος οι ΣΥΡΙΖΑίοι συνεχίζουν καθοδικά και αυτοεξευτελιζόμενοι, λαμβάνοντας πλέον μονοψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Αλλά, αριστεροί γαρ, θα εμφανιστούν κάποια στιγμή να ζητήσουν την ψήφο του κόσμου σαν να μην τρέχει τίποτα. Στα μάτια τους δεν τρέχει. Άλλωστε, η σχέση τους με την πραγματικότητα δεν είναι καλή. Ζουν ξεχασμένοι κάπου εκεί πίσω στο 1917.
Οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις στο Συνέδριό τους ήταν ο κανόνας. Ούτε τα προσχήματα δεν τήρησαν. Μια σειρά πραξικοπημάτων απενεργοποίησε έναν εκλεγμένο Πρόεδρο και αριθμό στελεχών προσκείμενων σε αυτόν. Ουδείς εκ των 87 ή και άλλων στην Κουμουνδούρου φαίνεται να αναρωτήθηκε πως θα προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αν αποψιλωθεί ο – ούτως ή άλλως μικρός πλέον - μηχανισμός του. Αλλά, αυτά είναι ψιλά γράμματα όταν εκεί γίνεται της Τασκένδης και δη με πρωταγωνιστές «συντρόφους» που ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, πολύ μακριά από την κοινωνία.
Άγνωστο είναι πόσοι πολίτες, βλέποντας αυτό το χάλι, αναφώνησαν τις τελευταίες ημέρες «μα καλά, αυτούς ψήφιζα;». Αρκετοί πιθανότατα το έκαναν και έχουν ήδη τραβήξει για αλλού, χωρίς να περιμένουν το ποιος θα εκλεγεί από μια διαδικασία η οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «υποδειγματική». Όπως και να έχει, φαίνεται πως η ελληνική κοινωνία ανακουφισμένη ξεφορτώνεται ένα κόμμα με περιθωριακές και επικίνδυνες για τη Δημοκρατία αντιλήψεις και πρακτικές, που μόνο δεινά της έφερε δια της διακυβέρνησής του την περίοδο 2015-2019. Η ώρα της Νεμέσεως έφτασε. Έγκλημα και τιμωρία.
